Το κουαρτέτο επέστρεψε, η τελική (;) φάση της αξιολόγησης κάνει εδώ και λίγες ώρες πρεμιέρα με το ραντεβού των «τεσσάρων» με Τσακαλώτο – Σταθάκη, και στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης οι δανειστές βάζουν, ταυτόχρονα πλέον, το μαστίγιο των δύσκολων μέτρων και το καρότο του χρέους.
Τα βασικά ζητήματα των διαπραγματεύσεων αφορούν στον προσδιορισμό του ύψους του δημοσιονομικού κενού και τον τρόπο κάλυψής του, στο νέο ασφαλιστικό καθεστώς, στη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, στις αλλαγές στο φορολογικό, στο νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων και στην πλήρη ανεξαρτησία της ΓΓΔΕ.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να έχει ολοκληρωθεί η αξιολόγηση εντός του Μαρτίου ή το αργότερο στις αρχές Απριλίου, προκειμένου αμέσως μετά να αρχίσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους.
Στο συγκεκριμένο πλαίσιο, είναι χαρακτηριστική η σημερινή δήλωση του Επιτρόπου επί των Οικονομικών Υποθέσεων, Πιέρ Μοσκοβισί, ότι «ελπίζουμε να καταλήξουμε σε συμβιβασμό για το ελληνικό χρέος έως την 1η Μαΐου».
Το ευρωπαϊκό πόκερ για το χρέος
Η – κατά λάθος; – δημόσια δήλωση Ντάισελμπλουμ ότι άνοιξε «επίτηδες» το θέμα του χρέους, τα – συμπτωματικά; ― ανοιχτά μικρόφωνα της συνομιλίας του με τον Πιερ Μοσκοβισί και η επακόλουθη «σφήνα» Σόιμπλε με το μήνυμα ότι δεν επείγει να ληφθούν αποφάσεις για το χρέος «στο εγγύς μέλλον» αποτυπώνουν και τους άξονες αυτής της ισορροπίας:
Στην ευρωζώνη έχει διαμορφωθεί ήδη μια πολιτική τάση που, και λόγω προσφυγικού, θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει πλέον να τύχει όχι μόνον μεγαλύτερης δημοσιονομικής ευελιξίας αλλά και μιας πρόσθετης ώθησης μέσω της λύσης για το χρέος.
Στην εν λόγω τάση πρωταγωνιστεί η Κομισιόν,στηρίζει η Γαλλία και συγκεκριμένες πτέρυγες της γερμανικής πολιτικής σκηνής και μετέχει εσχάτως και, ο παγίως επιρρεπής στις μετακινήσεις, πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ.
Ο Σόιμπλε δείχνει το στοίχημα
Ο Σόιμπλε αντιθέτως, και όπως δεν έχει διστάσει να διαμηνύσει επανειλημμένα και δημοσίως, ουδέποτε υπήρξε θιασώτης της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους:«Αυτό το μέρος της συζήτησης είναι για το πρεστίζ, όχι για την ουσία», ήταν το μήνυμα που έσπευσε να στείλει χθες δείχνοντας καθαρά τις παγίδες της νέας δύσκολης παρτίδας που ανοίγει για την Αθήνα.
Κι ανεξαρτήτως εάν πίσω από αυτό το κάδρο στην Ευρώπη κάποιοι διαβάζουν πραγματικές αντιθέσεις και κάποιοι άλλοι βλέπουν ξανά τους ρόλους του «καλού» και του «κακού μπάτσου», το μήνυμα Σόιμπλε μάλλον κρύβει και το πραγματικό στοίχημα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση: Το εάν η λύση για το χρέος θα είναι λύση «ουσίας» ή απλώς λύση «πρεστίζ».
Όντως, όπως φρόντισε να υπενθυμίσει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, οι πληρωμές του χρέους που αντιμετωπίζει έως το 2025 η Ελλάδα δεν είναι υψηλές, ως εκ τούτου μέχρι τότε η όποια ελάφρυνση κι αν συμφωνηθεί, δεν θα έχει απτό αντίκρισμα.
«Το ζητούμενο δεν είναι κάποια δισ. λιγότερα σε αποπληρωμές – το ζητούμενο είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης. Η λύση για το χρέος θα είναι και το διαβατήριο για την επιστροφή στις αγορές και την έξοδο από την επιτροπεία», είναι το επιχείρημα που αντιπαραβάλλουν κυβερνητικές πηγές σ’ αυτήν την πραγματικότητα.
Το πόσο ισχυρό όμως θα είναι αυτό το διαβατήριο, θα κριθεί από το ποιο εκ των δύο σεναρίων για το χρέος που βρίσκονται ήδη στο τραπέζι θα υπερισχύσει.
Τα δύο σενάρια της λύσης
Το ένα σενάριο, το «κακό», προβλέπει απλώς επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, χωρίς μείωση των υφιστάμενων επιτοκίων και άλλες παραμέτρους όπως π.χ. η πρόωρη αποπληρωμή του ΔΝΤ.
Είναι το σενάριο της, κατά Σόιμπλε, «λύσης… πρεστίζ», που εάν τελικά προκριθεί θα διατηρήσει το ελληνικό χρέος σε επίπεδα άνω του 120% του ΑΕΠ και μετά το 2023.
Το έτερο σενάριο, το «καλό», περιλαμβάνει τις λεγόμενες «έξυπνες» προτάσεις που έχει ήδη καταθέσει από το περασμένο καλοκαίρι η ελληνική κυβέρνηση στους δανειστές: Πρόκειται για προτάσεις που προβλέπουν ουσιαστικά ελάφρυνση διά της υποχρηματοδότησης του χρέους με διάφορα εργαλεία – είτε με την εισαγωγή ρήτρας ανάπτυξης στη διαμόρφωση των επιτοκίων, είτε με διαγραφή μεγάλου μέρους των ομολόγων του EFSF, είτε με συνδυασμό αυτών.