Μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε στο περιοδικό «People» η Ανέτ Αρτάνι.
Η Ελληνίδα τραγουδίστρια που τα τελευταία 5 χρόνια ζει στις ΗΠΑ «έσπασε» τη σιωπή της και μίλησε για τη μάχη της με τον καρκίνο αλλά και την κατάθλιψη.
Όταν ρωτήθηκε για το αν χρειάστηκε βοήθεια για να ξεπεράσει την κατάθλιψη απάντησε: «Ναι, μιλάω με τον ψυχολόγο μου εβδομαδιαία και είμαι σε δύο γκρουπ με άλλες μαμάδες, όπου μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας. Για ένα διάστημα χρειάστηκε να πάρω μικρή δόση από αντικαταθλιπτικά χάπια, μέχρι να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Μετά, όμως, πείσμωσα και αποφάσισα να τα σταματήσω και να ξεπεράσω το πρόβλημα μιλώντας με τον ψυχολόγο μου και κάνοντας γυμναστική. Η βοήθεια που πήρα με αυτό ήταν πολύ μεγάλη, γιατί ένιωσα πως υπάρχω ξανά κάνοντας κάτι για τον εαυτό μου. Είχα αμελήσει τον εαυτό μου μετά τη γέννα και αφοσιώθηκα εξολοκλήρου στο γιο μου. Τότε πέρασα και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, για το οποίο δεν έχω μιλήσει ξανά. Κάνοντας εξετάσεις μερικούς μήνες μετά τη γέννα ανακαλύψαμε ότι έχω καρκίνο. Δεν θέλω να αναφέρω περισσότερα, όμως, για αυτό».
Στη συνέχεια αποκάλυψε πως αντιμετώπισε τον καρκίνο.
«Στην αρχή με έπιασαν τα κλάματα και σκέφτηκα ότι κάπου εδώ τελειώνει η ζωή μου. Ένιωθα ότι το μωράκι μου θα μείνει στον κόσμο χωρίς μητέρα, με έναν πατέρα ανεύθυνο, που το εγκατέλειψε. Μετά, όμως, πείσμωσα και έβαλα στόχο να ζητήσω βοήθεια και να γίνω καλά για το παιδί μου που έχει μόνο εμένα! Στους γονείς μου μίλησα λίγο αργότερα, γιατί δεν ήθελα να στενοχωρηθούν. Ζουν στην Κεφαλλονιά κι εγώ στην Αμερική. Τι θα έκαναν, εκτός από το να πονάνε; Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να κάνω χημειοθεραπείες, αλλά ακτινοθεραπείες, που είναι πιο ήπιες. Με ένα ζωηρό μωράκι σαν το δικό μου δεν ήταν καθόλου εύκολο να αντεπεξέλθω, αλλά είμαι τυχερή γιατί έχω καλές φίλες και με βοηθούσαν πολύ. Η Βασιλεία και η Ντόροθι ήταν δίπλα μου στις πιο δύσκολες στιγμές. Βέβαια, το περισσότερο διάστημα το πέρασα μόνη μου, γιατί δεν ήθελα να είμαι βάρος για κανέναν και ήταν κάτι που μοιράστηκα με ελάχιστους ανθρώπους. Αρχικά το εξομολογήθηκα στον πατέρα του παιδιού μου, ο οποίος αρχικά έκλαψε, αλλά στη συνέχεια, αφού χειρουργήθηκα, εξαφανίστηκε χωρίς καν να ρωτήσει ποιος πρόσεχε το παιδί του. Νομίζω πως δεν ήξερε πώς να αντιδράσει ούτε σε αυτή την περίπτωση. Τότε αποφάσισα να δώσω ένα οριστικό τέλος μεταξύ μας. Μετά από τόσα χρόνια που ήμασταν μαζί, δεν περίμενα να συμπεριφερθεί έτσι».