Φύση αισιόδοξος, με έξυπνο χιούμορ και πολιτική άποψη, ο Πέτρος Φιλιππίδης πρωταγωνιστεί στο έργο του Ντέιβιντ Μάμετ, «Αμερικάνικος Βούβαλος» στο θέατρο Μουσούρη και κάνει τεράστια επιτυχία. Ο δημοφιλής πρωταγωνιστής, με την ευγένεια και το ήθος που τον χαρακτηρίζει, μίλησε για τη νέα παράσταση που σπάει ταμεία, αλλά και τι ρόλο παίζουν η φιλία και το χρήμα στη ζωή του.
Έχει δεχθεί -όπως όλοι- μεγάλες μειώσεις στις απολαβές του, έχει αποκτήσει φίλους μέσα από το χώρο και ετοιμάζεται το καλοκαίρι για τη «Λυσιστράτη». Πίστεψε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κάνει μία αλλαγή, ισχυρίζεται ότι τα τελευταία 40 χρόνια η κακοδιαχείριση και οι απάτες έφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο, ενώ δε χάνει ούτε λεπτό την αισιοδοξία του. Αποκαλύπτει ότι στο παρελθόν του έχει γίνει πρόταση να κατεβεί στην πολιτική, αλλά δεν είναι κάτι που τον ενδιαφέρει ακόμη και τώρα.
M.Σ Πρωταγωνιστείτε στο πιο δημοφιλές έργο του Ντέιβιντ Μάμετ, που είναι ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης δραματουργίας. Πείτε μου λίγα λόγια για το έργο.
Π.Φ «Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τρεις φίλους, μικροαπατεώνες, λίγο λούμπεν, οι οποίοι συναντώνται στο παλαιοπωλείο του Ντον (Γιάννης Μπέζος) και περνούν εκεί καθημερινά τον χρόνο τους, καθώς δεν έχουν καμία ασχολία. Μέσα από τη συναναστροφή τους, προκύπτει να κάνουν μία ληστεία: να κλέψουν ένα νόμισμα που έχει επάνω του τον αμερικάνικο βούβαλο. Κι αυτό, επειδή υποτίθεται πως είναι σπάνιο νόμισμα που το έχει αγοράσει κάποιος από το παλαιοπωλείο του Ντον. Όπως αποδεικνύεται στο τέλος, δεν μπορούν να κάνουν τη ληστεία, αλλά μέσα από αυτή τους τη “συναλλαγή” βγαίνουν όλα τα εσώψυχά τους, όλα τα υπαρξιακά τους.. Το έργο μιλάει για τη φιλία, την εμπιστοσύνη, για το τι έχουμε στη ζωή και αν ακουμπάμε ο ένας στον άλλον, όπως και για το σύστημα. Βέβαια γράφτηκε την περίοδο με την έντονη καπιταλιστική δράση, το 1975, και μάλιστα ο Μάμετ το έχει αποποιηθεί, γιατί σήμερα δηλώνει καπιταλιστής. Αυτό αποδεικνύει ότι τα έργα τραβούν το δικό τους δρόμο, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει και τι λέει ο καλλιτέχνης. Κι έχουμε κι ελληνικά παραδείγματα. Το κοινό αποφασίζει, τι κρατάει, τι πετάει, ποια είναι η αξία, ποια δεν είναι».
Μ.Σ Πρόκειται για έργο πολύ επίκαιρο, το οποίο είναι σκληρό αλλά και αστείο. Και στη σημερινή εποχή της βαθιάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης δίνει το μήνυμα ότι δεν μετριούνται όλα με το χρήμα.
Π.Φ «Όλα τα μεγάλα έργα -γιατί το χαρακτηρίζω μεγάλο έργο- δεν έχουν την ανάγκη της επικαιρότητας. Ακουμπάνε τα προβλήματα, που -όπως αποδεικνύεται μέσα στους αιώνες- είναι άλυτα. Γιατί; Γιατί ο κοινός παρανομαστής είναι ο άνθρωπος και ο άνθρωπος είναι αδύναμο ον, που παρασύρεται από τα πάθη του, από τις αδυναμίες του. Τα μεγάλα λοιπόν έργα, δεν έχουν ανάγκη την επικαιρότητα, η επικαιρότητα έχει ανάγκη τα έργα. Κατά γενική ομολογία είναι παράσταση με την οποία ξετρελαίνονται οι θεατές, διότι έχει γέλιο, έχει συγκίνηση, είναι και σκληρό έργο γιατί είναι αυτοί οι τρεις άνδρες που σκοτώνονται, βρίζονται, παίζουν ξύλο, όμως παραμένουν παιδιά μέχρι να πεθάνουν. Αυτό είναι το ουσιαστικό στο έργο και στη παράσταση»
…
Μ.Σ Περνάω στην πολιτική. Εσείς πιστέψατε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα; Είχαμε φτάσει πριν από περίπου δύο χρόνια σε ένα τέλμα, θα μπορούσαμε να πούμε.
Π.Φ «Ναι, είχα πιστέψει ότι θα μπορούσε να γίνει μία αλλαγή, ότι μπορεί κάτι να συμβεί. Βέβαια, την ίδια ώρα πίστευα και κάτι άλλο. Ότι είναι παρά δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, να συμβεί αυτή η καθολική αλλαγή, διότι δεν εξαρτάται από μας. Δεν εξαρτάται από τους Έλληνες όλη αυτή η κατάσταση. Τουλάχιστον με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε μέχρι τώρα. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι μπορεί να συμβεί. Δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα των εναλλακτικών. Λέμε ας πούμε ‘’να βγούμε από την Ευρώπη’’, δεν ξέρουμε ακριβώς τι σημαίνει αυτό. Θα μπορούσε να πει κανείς ας πούμε ‘’φεύγουμε από την Ευρώπη και το κόστος θα ναι τεράστιο, αλλά θα ορθοποδήσουμε, θα βρούμε το δρόμο μας μετά από 10 χρόνια’’. Το χειρότερο είναι ότι έχουμε άγνοια. Είτε έτσι είτε αλλιώς. Δεν εννοώ ότι εμείς είμαστε ηλίθιοι και δεν μπορούμε να καταλάβουμε, είναι ότι τεχνηέντως αποκρύπτονται κάποια πράγματα και υπάρχει έντονη παραπληροφόρηση. Αυτό που λέμε ο κυρίαρχος λαός, δεν υπάρχει αυτήν την στιγμή».
Μ.Σ Το ρωτάω γιατί πολλοί πίστεψαν στο πρόγραμμα το οποίο είχε εξαγγείλει ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικά. Θεωρείτε ότι ο πρωθυπουργός είχε υπερτιμήσει τις δυνάμεις του ή ότι αυτά που είπε ήταν ψέματα προκειμένου να εκλεγεί;
Π.Φ «Αυτό δεν μπορεί να το απαντήσει κανείς. Όποιος διακινδυνέψει να απαντήσει, θα κάνει υποχρεωτικά λάθος. Δεν μπορείς να ξέρεις τι σκέφτεται ένας άνθρωπος. Ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις, το αποτέλεσμα δεν δείχνει ούτε τη σκέψη ούτε τη διάθεση. Γιατί, σας είπα προηγουμένως, δεν εξαρτάται από μας. Να σας αντιστρέψω την ερώτηση. Αν δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας θα ήταν κάπως αλλιώς τα πράγματα»;
Μ.Σ Αν ρωτάτε εμένα προσωπικά θα σας απαντήσω όχι, γιατί άλλοι μας έβαλαν στα μνημόνια και πήραμε αυτόν το δρόμο.
Π.Φ «Σαφώς και το θέμα είναι ότι κάποιοι άλλοι μας έβαλαν. Μην ξεχνάμε την ιστορία. Ξεχνάμε ή έχουμε κοντή μνήμη, πολλές φορές. Το θέμα όμως δεν είναι τι έγινε, το θέμα είναι τι μπορεί να γίνει. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Απλώς αυτό που έγινε επηρεάζει το τι μπορεί να γίνει, αυτό λέω εγώ. Όταν πας και δανείζεσαι από κάποιον άνθρωπο είσαι στο έλεός του. Δυστυχώς, έτσι είναι. Όταν δανείζεσαι από θεσμούς είναι ακόμη χειρότερο. Δεν είναι ένας άνθρωπος που θα κάνει υπομονή και θα περιμένει να του δώσεις και κάτι, δεν είναι έτσι τα πράγματα».
Μ.Σ Κατά τη γνώμη σας τι έφταιξε στην Ελλάδα κι ήρθαμε σε αυτό το σημείο;
Π.Φ «Η κακοδιαχείριση και οι απάτες. Το τι η εξουσία είναι πολύ γλυκιά και διαφθείρει. Η ιστορία αυτό δεν είναι; Αυτό στήνεται εδώ και 40 χρόνια και χρησιμοποίησαν το λαό, χρησιμοποίησαν τον κόσμο, τον παραμύθιασαν, τον έψησαν, τον κορόιδεψαν. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε παιδάκια, δεν μας πήρε κανείς από το αυτί. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστέψει, να καλυτερέψει τη ζωή του».
Μ.Σ Έχετε την ελπίδα ότι θα αλλάξουν τα πράγματα;
Π.Φ «Αν δεν ήμουν αισιόδοξος και δεν είχα ελπίδα, θα είχα μπει σε έναν τάφο και θα περίμενα να πεθάνω»
aixmi.gr