Για κατάθεση εφέσεων κατά των αποφάσεων για την πυρκαγιά στο Μάτι και τις πλημμύρες στη Μάνδρα παρά την παραίτηση του Δημοσίου από ένδικα μέσα, καταγγέλλουν την Περιφέρεια και τους Δήμους Ραφήνας και Μαραθώνα οι συγγενείς των θυμάτων και των εγκαυματιών.
«Οι συγγενείς θανόντων και εγκαυματίες, επτά χρόνια τώρα σχεδόν προσπαθούμε να διακρίνουμε και αναδείξουμε την αλήθεια πίσω από όσα αφορούν στα γεγονότα της τραγωδίας που στιγμάτισε για πάντα με κάθε τρόπο τις ζωές όλων μας, παρακολουθώντας και τα όσα από τότε διαδραματίζονται στον απόηχο της» αναφέρουν σε καταγγελία τους.
«Όπως εξαρχής έχουμε επανειλημμένως τονίσει, η τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018 και η από μέρους κράτους αντιμετώπιση αυτής δεν αφορά μόνο εμάς αλλά όλη την κοινωνία καθώς στην δική μας θέση μπορεί οποιοσδήποτε να βρεθεί» τονίζουν.
Υπενθυμίζουν, δε, πως «με το άρθρο 224 του Νόμου 5193/2025 που έχει δημοσιευθεί ήδη από τις 11/4/2025, ορίζεται ότι: το Ελληνικό Δημόσιο ή οι Ο.Τ.Α. α’ ή β’ βαθμού δεν ασκούν ένδικο μέσο ή παραιτούνται από το ασκηθέν, κατά οριστικών αποφάσεων πρωτοβαθμίων διοικητικών Δικαστηρίων, με τις οποίες σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ή των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.) α’ ή β’ βαθμού κατ’ εφαρμογή των διατάξεων περί αστικής ευθύνης,επιδικάζονται:
χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης υπέρ μελών οικογένειας προσώπου που απεβίωσε ή λόγω ηθικής βλάβης εξαιτίας τραυματισμού προσώπου και
νοσήλια, έξοδα κηδείας ή παροχή κατά το άρθρο 931 του Αστικού Κώδικα (π.δ. 456/1984, Α’ 164) είτε κατά την πλημμύρα της 15ης.11.2017 στην ευρύτερη περιοχή της Μάνδρας Αττικής είτε κατά την πυρκαγιά που εκδηλώθηκε την 23η.7.2018 στην Ανατολική Αττική.
Παρά την υιοθέτηση του συγκεκριμένου νόμου, όπως υπογραμμίζουν «παρατηρείται ήδη το φαινόμενο οι εμπλεκόμενοι Δήμοι Ραφήνας και Μαραθώνος καθώς και η Περιφέρεια Αττικής, εναντιούμενοι στην ανωτέρω ρητή νομοθετική διάταξη, μετά την έκδοση του νόμου, να καταθέτουν εφέσεις κατά οριστικών αποφάσεων, συνεχίζοντας τον εμπαιγμό και την ταλαιπωρία μας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως τόσα χρόνια όχι απλά δεν υπήρξε σε αυτούς συναίσθηση και ενσυναίσθηση, αλλά αντίθετα φαίνεται πως οι ΟΤΑ έχουν απαξιώσει πλήρως τους θεσμούς, την αξία της ανθρώπινης ζωής και τον σεβασμό στους συγγενείς των θανόντων θυμάτων και τους εγκαυματίες θύματα».
«Αλήθεια, τελικώς οι νόμοι αυτού του κατά τα άλλα ευνομούμενου κράτους τι εφαρμοστική ικανότητα έχουν και ποιους αφορούν;» σχολιάζουν.