Με λόγια συγκίνησης και θαυμασμού, η Μαρίζα Κωχ αποχαιρέτησε τον Διονύση Σαββόπουλο, έναν καλλιτέχνη που – όπως είπε – υπήρξε «σημείο αναφοράς για όλους». Η σπουδαία ερμηνεύτρια αναφέρθηκε στη βαθιά επιρροή που είχε ο Σαββόπουλος στη μουσική, στην ποίηση, αλλά και στη δική της πορεία, χαρακτηρίζοντάς τον «γεννημένο τραγουδιστή χωρίς φωνή, μα με παλμό που μπορούσε να παρασύρει ολόκληρη συμφωνική».
Η μεγάλη τραγουδίστρια Μαρίζα Κωχ μίλησε για τον Διονύση Σαββόπουλο λέγοντας: «Ήταν μεγάλη και τολμηρή η ζωή του και όλοι είμαστε θλιμμένοι σήμερα που χαιρετούμε, γιατί ο καθένας έχει πολλά να πει για τον Διονύσιο. Ήταν πληθωρικός άνθρωπος και στη μουσική και στη συμπεριφορά του. Εγώ είχα την τύχη να ξεκινήσω ως νεαρή τραγουδίστρια σε εκείνα τα χρόνια στην Πάτρα, όπου είπε ο Μίλτος. Σε δύο, σε δύο χειμώνες μπόρεσα και πήρα δίπλα του μια σπουδή που με οδήγησε σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή μου. Πίστεψα ότι αυτός είναι ο τρόπος, όχι να έχει κανείς τη μεγάλη φωνή, τη σπουδαία φωνή, αλλά το να είναι χαρισματικός τραγουδιστής. Ήταν γεννημένος τραγουδιστής χωρίς φωνή, αλλά ο παλμός του και η αγάπη του για το τραγούδι τον έκανε τραγουδιστή. Είχε παλμό τόσο δυνατό στο τραγούδι του που μπορούσε να παρασύρει μια ολόκληρη συμφωνική στον δικό του παλμό. Ήταν αυτό που μας χάρισε. Ασφαλώς η ποίησή του, αλλά όλος, όλη του η παρουσία σε όλα αυτά τα χρόνια είναι η αισθητική που ανέβασε στον χώρο της μουσικής του τραγουδιού μας. Έχει επηρεάσει πάρα πολύ κι όχι μόνο την γενιά μας, όλες τις γενιές, γιατί αγαπήθηκε και από νεότερους ανθρώπους από την ηλικία μας. Οι νέοι σήμερα ξέρουν ποιος είναι ο Σαββόπουλος, ενώ δεν ξέρουν για όλους εμάς. Όλη η γενιά των νέων δεν θυμούνται ακριβώς», δήλωσε συγκινημένη η γνωστή τραγουδίστρια.
Και προσέθεσε μιλώντας για την επίδρασή του στο ελληνικό τραγούδι: «Γιατί στην τέχνη του ήταν αληθινός. Ήταν ονειροπαρμένος θα έλεγα εγώ. Εγώ δεν τον έζησα πολύ γιατί χωρίσαμε, κάναμε δύο συγκροτήματα ξεχωριστά και πήραμε καθένας την πορεία του και έτσι δεν παίξαμε λίγο στο Κύτταρο και μετά πήραμε άλλους δρόμους, αλλά έχει καθορίσει και τη δική μου πορεία στο τραγούδι ο Διονύσης. Ήταν σημείο αναφοράς και θα έλεγα για όλους, σε κάθε είδος. Και οι λαϊκοί τον ήξεραν και νοερά συμβουλεύονταν τη γνώμη του. Πάντα μας απασχολούσε τι θα έλεγε για αυτή την κίνηση, τη μουσική. Ήταν το φίλτρο θα μπορούσαμε να πούμε στο χώρο της μουσικής. Είναι μεγάλο το κενό που αφήνει. Άφησε όμως και πολλούς άξιους ανθρώπους να συνεχίζουν. Και στη γενιά του και στις νεότερες γενιές. Και πιστεύω ότι θα επηρεάζει για πολύ καιρό. Ό,τι μας χάρισε θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμα τα πράγματα σε μια ισορροπία η οποία έχει χαθεί βέβαια μουσικά, η ισορροπία των πραγμάτων, αλλά πάντα θα έχει ένα αγκαθάκι μαγικό να μας τσιμπάει και να μας λέει “εδώ κάνεις λάθος”, όταν το σκεφτούμε ποιητικά και μουσικά, αλλά ακόμα και φωνητικά. Εγώ σας λέω ότι κέρδισα. Με το χάρισμα της φωνής που είχα, αν δεν είχα κερδίσει αυτό τον παλμό που κέρδισα από την παρουσία του, από τη συνεργασία μας δυο χειμώνες στο υπόγειο, εκείνο τον μικρό χώρο.
(….) «Θυμάμαι στην κηδεία του Γιώργου Σεφέρη πως πεταχτήκαμε όλοι, γιατί εκείνα τα χρόνια στις μπουάτ, η ποίηση δέσποζε και αυτό μας ένωνε. Δεν ήσουν ενημερωμένος ποιητικά, δεν ήσουνα για αυτό το χώρο, που συνήθως νέοι συγκεντρώνονταν. Στην κηδεία λοιπόν του Σεφέρη, μετά από κείνη τη δήλωση που μας ένωσε τους Έλληνες, του Σεφέρη τη δήλωση, που μέσα στη δικτατορία ένωσε όλες τις ψυχές των Ελλήνων. Ακολουθήσαμε με σινιάλα που δεν είχαμε κινητά. Τότε το σύρμα έπεσε από τη μια μπουάτ στην άλλη και μαζευτήκαμε όλοι και ακολουθήσαμε. Ήταν και μια δήλωση από τη μεριά μας, όχι μόνο αντιδικτατορική, αλλά ήταν μια δήλωση ότι ναι, υπάρχουμε και ο πολιτισμός γύρω μας και οι μνήμες μας μάς δένουν και προχωράμε μπροστά. Έχουμε να πούμε, περιμένουμε μια χαραμάδα να πεταχτούμε ψηλά».