Τα περιστατικά ωμής βίας, με πρωταγωνιστές ανήλικα παιδιά κάθε ηλικίας, είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, εδώ και περισσότερα από δύο χρόνια, στην ελληνική πραγματικότητα. Χωρίς ταξικό, γεωγραφικό ή οποιοδήποτε άλλο κριτήριο, γίνονται ολοένα και πιο βίαια και αφορούν κάθε σπίτι, αδιακρίτως. Είτε τα παιδιά αυτά προέρχονται από εύπορες οικογένειες, είτε όχι, είτε από δυσμενή οικογενειακά περιβάλλοντα, είτε όχι, το φαινόμενο κλιμακώνεται επικίνδυνα. Και οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις της πολιτείας, όσο κι αν επιχειρούν να οργανώσουν ένα πλαίσιο μηδενικής ανοχής -σε ποινικό επίπεδο- και επαρκούς πρόληψης, μοιάζουν ανήμπορες να αναχαιτίσουν αυτή την κλιμάκωση.
- Γράφει ο Άκης Παυλόπουλος
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Τι χάνουμε ως κοινωνία και πολιτεία;
Γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε ένα φαινόμενο που απειλεί όλους μας, αδιακρίτως;
Σύμφωνα με διακεκριμένους ψυχολόγους «τα παιδιά της εποχής μας μεταφέρουν τις προσλαμβάνουσες που αντλούν από το σπίτι».
Ποιες προσλαμβάνουσες;
Όλες εκείνες που συνθέτουν το κάδρο της εποχής μας. Μιας εποχής ψυχρά ψηφιακής, κυνικά αδιάφορης και επιδεικτικά επιφανειακής. Μιας εποχής που οι οικογένειες είναι επιλεκτικά ή αναγκαστικά απομονωμένες, ξένες και πολλές φορές εχθρικές μεταξύ τους.
Οικογένειες όπου η αγάπη είναι από φειδωλή έως ανύπαρκτη και τα μέλη τους επιδεικνύουν μια μόνιμη σπουδή καταλογισμού και μετάθεσης ευθυνών.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον παράγονται οι… προσλαμβάνουσες των παιδιών που καθορίζουν τη συμπεριφορά τους σε κάθε άλλη παρουσία τους.
Σε τέτοιες συνθήκες λοιπόν δεν πρέπει να απορούμε για τις συνέπειες. Κάθε άλλο μάλιστα!