Βαρύτατο πένθος στην Κούβα καθώς την Παρασκευή το βράδυ πέθανε ο ιστορικός ηγέτης της χώρας και ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιντέλ Κάστρο, σε ηλικία 90 ετών.
Την ανακοίνωση έκανε ο πρόεδρος της Κούβας και αδελφός του Ραούλ Κάστρο, ο οποίος τον διαδέχθηκε στην εξουσία το 2006. «Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 (χθες) το βράδυ», είπε ο Ραούλ Κάστρο σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.
Το σύντομο διάγγελμα του προέδρου κατέληξε με ένα βροντερό: "Hasta la victoria siempre!" ("Μέχρι τη νίκη" ) τη γνωστή φράση-ορόσημο του κομαντάντε.
Η σορός του ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, "θα αποτεφρωθεί τις πρώτες ώρες του Σαββάτου" δήλωσε ο Ραούλ Κάστρο, σύμφωνα "σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο σύντροφος Φιντέλ".
Η αρχή του τέλους
Ο Φιντέλ Κάστρο, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, και παρέδωσε την εξουσία στον αδερφό του. Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του.
Έκτοτε αποσύρθηκε από τα κοινά και πραγματοποιούσε λίγες δημόσιες εμφανίσεις. Εδώ και χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας αλλά δεν είχαν γίνει γνωστές συγκεκριμμένες πληροφορίες. Ετσι, ο θάνατος του ανακοινώθηκε αιφνιδιαστικά.
Ο θρυλικός ηγέτης της Κούβας είχε εμφανιστεί δημοσίως τελευταία φορά την 13η Αυγούστου με την ευκαιρία των 90ων γενεθλίων του.
Την 19η Απριλίου 2016, όταν εμφανίστηκε στο κλείσιμο των εργασιών του Συνεδρίου του κομμουνιστικού κόμματος της Κούβας, ο Κάστρο είχε παραδεχθεί, με τρεμάμενη φωνή:
«Σύντομα θα έχω τελειώσει όπως οι άλλοι. Η σειρά μας θα έρθει, σε όλους μας».
Ο θάνατός του, δύο χρόνια μετά την ιστορική ανακοίνωση της προσέγγισης ανάμεσα στην Κούβα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, έρχεται να κλείσει οριστικά τη σελίδα του Ψυχρού Πολέμου που οδήγησε τον κόσμο στο χείλος της πυρηνικής σύγκρουσης στη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων τον Οκτώβριο του 1962.
Βιογραφία
Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ και στη συνέχεια στο Μεξικό.
Ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιδέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον ΑργεντινόΕρνέστο «Τσε» Γκεβάρα.
Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.
Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976.
Στις 2 Οκτωβρίου 1965 ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας και ο Φιντελ έγινε ο γενικός γραμματέας.
Το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία.
Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).