Ό,τι ακριβώς συμβαίνει σε μια μακροχρόνια σχέση ή σε έναν γάμο. Μπορεί να τραβήξουν για πολύ καιρό μέχρι να αποφασιστεί από αμφότερα τα μέρη ή χωριστά ότι δεν πάει άλλο και πρέπει να χωρίσουν τους δρόμους τους. Και στην περίπτωση της Ελλάδας με τις ΒρυξέλλεςυΥπάρχει ένας γάμος, αλλά χρειάζεται και ένας σύμβουλος για να ενώσει τα κομμάτια.
Συνήθως πριν από έναν χωρισμό άλλωστε προηγούνται η δυσκολία να επεξεργαστεί κανείς τα θετικά και τα αρνητικά που προέκυψαν από αυτόν τον γάμο, ενώ συχνή είναι η εκτόξευση κατηγοριών του ενός προς τον άλλο – μια τάση να χρεώνουν στην αντίπαλη πλευρά όλα τα λάθη, περιγράφει ο Ρόμπερτ Πέστον.
«Δεν προξένησε κανένας το γεγονός ότι μετά το πέρας του Eurogroup ο κ. Ντάισελμπλουμ ανακοίνωσε οι συζητήσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές κάλυψαν πολύ έδαφος, αλλά δεν κατέληξαν σε κανένα κοινό συμπέρασμα. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι ο ασυνήθιστα χαρισματικός και πνευματώδης Γιάνης Βαρουφάκης επισήμανε πως δεν συμφώνησαν ούτε για τι πράγματα συζητούσαν. Δεν έφτασαν ούτε καν σε αυτό το συμπέρασμα: για ποιο πράγμα πρέπει να διαπραγματευτούν. Τόσο μεγάλη είναι η απόσταση που τους χωρίζει για το πώς θα πρέπει ενωθεί ξανά ο γάμος ή, αλλιώς, για το πώς θα μείνει η Ελλάδα στο ευρώ».
Κατά τον Πέστον δεν προέκυψαν μόνο αρνητικά δεδομένα από το Eurogroup, καθώς αμφότερες οι πλευρές τάχθηκαν υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Το πρόβλημα είναι πώς θα γίνει αυτό από τη στιγμή που η Ελλάδα ζητάει να τερματιστεί η λιτότητα και να μειωθεί το χρέος της και οι εταίροι δεν θέλουν τίποτα από όλα αυτά.
«Εάν είχαμε να κάνουμε με ένα γάμο, οι φίλοι του ζευγαριού και διάφοροι ανιδιοτελείς ξένοι θα προέτρεπαν τους συζύγους να διαπραγματευτούν πρόσωπο με πρόσωπο για να αποτρέψουν την καταστροφή. Αυτό είναι ο δρόμος για πράγματα που ειπώθηκαν και δεν θα έπρεπε ποτέ να είχαν ειπωθεί και πλέον δεν γίνεται να ληφθούν ποτέ πίσω και που μπορούν να οδηγήσουν σε μια ανεπανόρθωτη ζημιά στη σχέση».
Ποιος θα μπορούσε άραγε να λάβει το ρόλο του «συμβούλου γάμου» στην περίπτωση της Ελλάδας με την ΕΕ; Εδώ κείται η δυσκολία, καθώς δεν μπορεί να βρεθεί κάποιος που να είναι προφανώς ουδέτερος, αμερόληπτος και διαθέσιμος να παίξει το ρόλο της «γέφυρας» ανάμεσα στην Αθήνα, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Ο φυσικός υποψήφιος θα ήταν το ΔΝΤ, αλλά η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν θα το δεχόταν καθώς θεωρεί το ΔΝΤ μέρος του προβλήματος, δεδομένου πως ήταν κομμάτι της απεχθούς Τρόικας που επέβαλλε τους όρους διάσωσης στην Ελλάδα.
«Εάν τότε το ΔΝΤ δεν μπορεί να πάρει το ρόλο του συμβούλου-διαμεσολαβητή, τότε τι ελπίδες υπάρχουν για να φτάσουν οι αντιμαχόμενες πλευρές σε μια λύση;», διερωτάται ο Πέστον.
Αυτό που θα πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες ημέρες είναι πυροτεχνήματα: γάμου ή διαζυγίου.
πηγή: iefimerida