Μια σύντομη βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι αρκετή για να μάθει κανείς τα πάντα γύρω από την διαφήμιση «ΕΜΠΑΙΝΕΣ» των Goody’s. Ακόμα κι αν δεν την έχεις δει, δεν χάνεις χρόνο. Κατά την προσφιλή τακτική των νέων, μπαίνεις youtube και ψάχνεις. Βέβαια, ως φαίνεται, κάθε ψάξιμο έχει διαφορετικό αποτέλεσμα. Άλλοι βλέπουν ένα αισχρολογικό κατασκεύασμα των διαφημιστών, άλλοι ένα προϊόν που απευθύνεται σε νέους και τολμά να μιλήσει στη γλώσσα τους, άλλοι μια χαζοδιαφήμιση κι άλλοι ένα μικρό δείγμα σύγχρονης τέχνης. Και επειδή η πρόσληψη του καθενός είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να γράψω την δική μου, αν δεν θεωρούσα τουλάχιστον άδικο το πυρ ομαδόν κατά… ποιου; Της διαφήμισης των Goody’s; Ή της ίδιας της κουλτούρας της σύγχρονης νεολαίας;
Θεωρώ απριόρι πως οι κοινωνίες πρέπει και οφείλουν να εξελίσσονται. Και εξέλιξη, είτε μας αρέσει είτε όχι, σημαίνει αλλαγή. Η στασιμότητα, η προσκόλληση στο παρελθόν δεν κατάφερε ποτέ να αποδείξει πως διαθέτει μια κάποια ιστορική αξία. Πίσω από την χλεύη, προσωπικά, δεν διέκρινα ατράνταχτες αξίες, όπως διατείνονται κάποιοι, αλλά μάλλον την υποκρισία μιας κοινωνίας, η οποία αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί πως οι νέοι σήμερα, ζουν στον δικό τους σύγχρονο, ολοκαίνουργιο κόσμο, έναν κόσμο που βρίθει αλλαγών και που σε τίποτα δεν θυμίζει τον δικό μας ή εκείνον των προηγούμενων γενεών.
Και εξηγούμαι: Δεν θα πιάσω την διαφήμιση από την αρχή. Θα ξεκινήσω από το πιο αμφισβητούμενο σημείο της. Ένα ανάπηρο αγόρι, προσπαθεί να περάσει μια διάβαση αλλά είναι αδύνατο, γιατί κάποιος την έχει κλείσει με το σταθμευμένο όχημά του. Εξοργιστικό! Για όλους ναι, ακόμα και για αυτούς που λίγα δευτερόλεπτα αργότερα θίγονται σφόδρα από την υπονόηση της βίαιης αντίδρασης των γυναικών, οι οποίες είναι έτοιμες να καταστρέψουν, λέει, την ξένη περιουσία, με ρόπαλα. Η καταστροφή της περιουσίας μπορεί είναι μια πρόσληψη κοινή για όλους, ένας φόβος με τον οποίο όλοι απομακρυνόμαστε από το αυτοκίνητό μας, όταν το παρκάρουμε σε μια κακόφημη γειτονιά και όχι μόνο. Για την βία του οδηγού; Ουδείς λόγος από τους θιγμένους καθωσπρέπηδες που –τονίζω- απεχθάνονται τη βία! Γιατί αδυνατούν να εκλάβουν ως βία την παρεμπόδιση της μετακίνησης ενός ανάπηρου, επειδή οι ίδιοι –ως μη ανάπηροι- δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν αποδέκτες της. Λίγο μονοσήμαντη θεώρηση, δεν βρίσκεις; Κι αν θέλεις να δεχτώ ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος από τα ρόπαλα, για την επίλυση των διαφορών, θα σου θυμίσω ότι η εικόνα της καταστροφής του οχήματος δεν προβάλλεται, μονάχα υπονοείται και η υπόνοια είναι ο βασικότερος αρμός της τέχνης. Πως αλλιώς μπορείς να αποδόσεις το πνιγηρό συναίσθημα της αδικίας σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, αν όχι με την χρήση της υπόνοιας;
Ένα άλλο κομβικό σημείο, ένα σημείο που έκανε τους νεοπουριτανούς να κλείσουν τα μάτια τους είναι το σεξουαλικό υπονοούμενο. Από την λέξη- μπροστάρη της διαφήμισης «ΕΜΠΑΙΝΕΣ», μέχρι τα κορίτσια που γλείφουν και τους ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες. Κανονικά θα έπρεπε να αφήσω εντελώς ασχολίαστο αυτό το σημείο. Είναι απορίας άξιο πως χολώθηκαν τόσο πολύ κάποιοι, από κάτι που βλέπουν μόνιμα, σχεδόν σε κάθε διαφημιστικό σποτ. Από αρώματα και ροφήματα, μέχρι ηλεκτρικές συσκευές το σεξ είναι πανταχού παρόν! Είτε υπονοείται, είτε προβάλλεται ξεκάθαρα, όσο του επιτρέπεται δηλαδή, από τις αρμόδιες αρχές. Όσο αφορά το θέμα των γκέι, θεωρώ ότι πλέον μόνο μια εξαιρετικά μικρή μερίδα του πληθυσμού ασχολείται. Οι γκέι, άντρες και γυναίκες, είναι μέρος της καθημερινότητας, αποδεκτοί πλήρως από μια εκσυγχρονισμένη κοινωνία, στην οποία οι Καιάδες έχουν οριστικά εκλείψει. Αξιομνημόνευτο είναι ίσως μόνο το σημείο –για το οποίο έγινε πολύς λόγος- όπου η διαφήμιση υποστηρίζει πως αφού η σκληροπυρηνική ανδροπαρέα αποτελείται από γκέι, τότε «ΕΜΠΑΙΝΕ» άφοβα. Αλλά κι εδώ έχω ενστάσεις. Έχω ακούσει με τα αφτιά μου γκέι να αποκαλούν «λουλούδες» άντρες που δεν έχουν κότσια, όχι επειδή είναι ομοφυλόφιλοι, αλλά απλά και μόνο, επειδή δεν έχουν κότσια!
Κατά τα άλλα, και συγχωρήστε με όσοι θεωρείτε ότι θίγεστε τόσο βάναυσα, προσωπικά είδα ένα διαφημιστικό σποτ που ακουμπάει σε μια σύγχρονη εποχή. Στην γλώσσα και τις θέσεις των νέων. Κάποιες μου αρέσουν και κάποιες όχι. Όπως και οι ίδιοι οι νέοι. Προχθές ένα παλικαράκι σηκώθηκε στο μετρό για να δώσει τη θέση του σε μια έγκυο, την ίδια στιγμή που οι καθωσπρέπηδες κοιτούσαν χαμηλά, παριστάνοντας τους αόμματους για να μην αποχωριστούν την βολική τους θεσούλα. Λίγες ημέρες νωρίτερα είχα σοκαριστεί από τον τρόπο που αντιμετώπισε μια παρέα πιτσιρικάδων ένα κορίτσι με σύνδρομο ντάουν. Οι κοινωνίες αγαπητές και αγαπητοί δεν είναι μονοσήμαντες. Η εξέλιξη δεν είναι μονοσήμαντη. Είναι όμως απαραίτητη και πρέπει να την αποδεχτείτε. Ίσως λοιπόν, προτού ξεκινήσουν να γράφονται ατελείωτες αράδες περί αισχρολογίας, θα έπρεπε κάποιοι να συνυπολογίσουν εκείνη την μεγάλη μερίδα των νέων που θα «ΕΜΠΑΙΝΕ» άφοβα, στην αδικία, στον έρωτα, στην ζωή εν τέλει. Μήπως τελικά, θα «ΜΠΑΙΝΑΜΕ» όλοι μας;