Γράφει ο Δημήτρης Γιαγζτόγλου
Ένα από τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκαν όλοι υποψήφιοι για της δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι φυσικά το θέμα της καθαριότητας και της διαχείρισης των απορριμμάτων. Και φυσικά ακούσαμε πολλά. Βεβαίως αυτό είναι ένα θέμα για το οποίο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και ως πολίτη αλλά και σε αυτήν την δουλειά αν είχαν κάνει στο ελάχιστο αυτό που έπρεπε με οργάνωση και στρατηγική τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Την ώρα που στην Ελλάδα η διαχείριση των απορριμμάτων παραμένει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και αρκετά χρόνια όχι μόνο έχουν βρει λύση αλλά εκμεταλλεύονται τα απορρίμματα προς όφελος.
Σύμφωνα μα τα στοιχεία της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Κομισιόν, χώρες όπως η Δανία, η Σουηδία, η Ολλανδία, η Αυστρία και η Γερμανία διαθέτουν δεκάδες υπερσύγχρονα εργοστάσια τα οποία μετατρέπουν τα απορρίμματα σε ενέργεια και θέρμανση με τεράστια οφέλη για το περιβάλλον.
Το ομορφότερο σχολείο της Αθήνας
Μια βασική διαφορά σε σχέση με την Ελλάδα είναι ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις οι κάδοι των οικιακών απορριμμάτων δεν βρίσκονται στον δρόμο ή στα πεζοδρόμια αλλά μέσα στις αυλές των σπιτιών ή εντός των χωρών των σπιτιών.
Η Αγγελική είναι φίλη ακροάτρια που ζει στην Γερμανία στο με Στρασβούργο. Την ρώτησα, λοιπόν, τι κάνουν με τα οικιακά τους απορρίμματα. Ζει σε ένα κτίριο με αρκετά σπίτια. Το κάθε σπίτι έχει τέσσερις κάδους. Δύο πράσινους (έναν για πλαστικά, γυαλί, κονσέρβες, κλπ. και έναν για χαρτί. Έναν κάδο για κομποστοποίηση και έναν μαύρο για τα οικιακά, μη ανακυκλώσιμα απορρίμματα.
Περνάνε και τα μαζεύουν ως εξής : μία φορά τον μήνα τους πράσινους κάδους και δύο φορές τον μήνα τον καφέ και τον μαύρο κάδο. Τους μήνες που έχουν μεγάλες γιορτές περνάνε δύο φορές τον μήνα και για τους πράσινους κάδους.
Μέσα στο σπίτι υπάρχουν τρεις μικροί οικιακοί κάδοι. Τα υλικά κομποστοποίησης τα πετάνε κατευθείαν στον καφέ κάδο κάτω στην αυλή.
Η διάβαση πεζών, το φορτηγάκι και ο καβγάς στην Πειραιώς
Σε ότι έχει να κάνει με το κόστος. Υπάρχουν τα ετήσια τέλη για τα σκουπίδια που πληρώνει κάθε σπίτι. Αυτά καθορίζονται ανάλογα με τα άτομα που είναι δηλωμένα ότι μένουν σε κάθε διαμέρισμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τρία άτομα 125 ευρώ τον χρόνο. Τον μαύρο κάδο αν τον βγάλεις παραπάνω φορές από τις δύο φορές που προβλέπεται τον μήνα, για κάθε φορά πληρώνεις 5 ευρώ. Το ίδιο και για τον καφέ κάδο αλλά η χρέωση για τις παραπάνω φορές είναι 1 ευρώ η κάθε φορά. Οι πράσινοι όσες φορές και αν τους βγάλεις είναι χρεωμένοι στα ετήσια τέλη.
Οι κάδοι είναι ονομαστικοί και έχουν barcode και ο κάθε ιδιοκτήτης ευθύνεται για την καθαριότητά τους. Τα δε απορριμματοφόρα είναι πεντακάθαρα και σε άριστη κατάσταση.
Η πόλη είναι πεντακάθαρη. Καλαθάκια δεν υπάρχουν σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ του παρά μόνο σε σημεία που υπάρχει αρκετός κόσμος (πλατείες, σταθμοί, πεζόδρομοι). Αυτό φυσικά σημαίνει ότι δεν πετάει ο καθένας ότι θέλει, όπου θέλει. Τα καλαθάκια, σχεδόν πάντα, είναι τρία μαζί για τα διαφορετικά είδη των απορριμμάτων. Υπάρχουν και σημεία με μεγάλα μεταλλικά δοχεία για ρούχα και παπούτσια που προορίζονται για αστέγους και μετανάστες.
Όταν θέλεις να πετάξεις μεγάλα αντικείμενα, έπιπλα, οικιακές συσκευές κλπ. Τηλεφωνείς στο αρμόδιο γραφείο της πόλης και σε ενημερώνουν για το πότε θα περάσουν. Πάντα με ραντεβού. Και μόνο την προηγούμενη μέρα βγάζεις αυτά τα αντικείμενα στο πεζοδρόμιο.
Κάποιες φορές τον χρόνο στο γραμματοκιβώτιο υπάρχει επίσημη ενημέρωση για το πότε θα περάσουν να συγκεντρώσουν ρούχα, παπούτσια, λευκά είδη, μαγειρικά σκεύη για αστέγους και μετανάστες. Την ημέρα που αναγράφεται στο σημείωμα, μέχρις τις 8.30 το πρωί θα πρέπει ότι έχουμε να τα αφήσουμε στο πεζοδρόμιο.
Χαριτολογώντας η Αγγελική μου είπε «όλα λειτουργούν ρολόι κι εμείς στρατιωτάκια». Μεγάλη κουβέντα αυτό το «όλα λειτουργούν ρολόι» αλλά και το «εμείς στρατιωτάκια». Ειδικά το τελευταίο δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των κανόνων λειτουργίας μιας κοινωνίας. Είναι και θέμα νοοτροπίας, θέμα παιδείας και μέσα από το σπίτι μας. Αλλά και μια αντίληψη για αυτό που λέμε δημόσιος χώρος. Και ειδικά για το τελευταίο εμείς απλώς έχουμε την λογική ότι είναι έξω από την πόρτα του σπιτιού μας, μας είναι αδιάφορο!