Κάθε χρόνο, περίπου τρία εκατομμύρια άνθρωποι επισκέπτονται την οροσειρά Μπλακ Χιλς στη Νότια Ντακότα των Ηνωμένων Πολιτειών για να δουν το Όρος Ράσμορ, όπου δεσπόζουν οι σκαλιστές προτομές τεσσάρων Αμερικανών Προέδρων.
Βλέποντας πόσο μεγαλοπρεπές είναι και σήμερα το μνημείο, φανταστείτε πως το αρχικό όραμα ήταν ακόμη πιο μεγαλεπήβολο.
Σαφής ένδειξη για αυτό, το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης του μνημείου άρχισε να εργάζεται σε μια κρυφή αίθουσα μέσα στο βουνό, με αποστολή να ενημερώσει τους μελλοντικούς πολιτισμούς για το γιατί τα γλυπτά ήταν εκεί.
Γεννημένος στο Αϊντάχο γιος ενός Δανού μετανάστη, ο γλύπτης Γκάτζον Μπόργκλουμ είχε ήδη κερδίσει αρκετή φήμη πριν του κάνουν την πρόταση να σκαλίσει στους Black Hills.
Φήμες λένε ότι μια διαφωνία σχετικά με το φύλο των αγγέλων που είχε χαράξει για τον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννη στη Νέα Υόρκη τον οδήγησε στο να συνθλίψει όλα τα αγάλματα με απογοήτευση. Ομοίως, μια σύγκρουση με τους χρηματοδότες του για ένα ομοίωμα του ομοσπονδιακού ηγέτη στο Stone Mountain στη Τζόρτζια έληξε με την απόλυση του, μετά την οποία κατέστρεψε τα μοντέλα του.
Ήταν περήφανος και δεν επρόκειτο να αφήσει κανέναν να θολώσει την κληρονομιά του.
Έτσι, καθώς ξεκίνησε ένα έργο που θα τελικά διήρκησε 14 χρόνια και κόστισε 1 εκατομμύριο δολάρια, δεν αγωνιούσε μόνο για το πώς θα έφτιαχνε 4 ύψους 18 μέτρων προτομές σε ένα βουνό, αλλά πώς θα τον θυμόταν όταν θα έφευγε από τη ζωή. Για παράδειγμα δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τους ανθρώπους που έχτισαν το Στόουνχετζ. Πώς θα μπορούσαν οι μελλοντικοί πολιτισμοί ή ακόμα και οι ξένοι επισκέπτες να εκτιμήσουν την κληρονομιά αυτή χωρίς βοήθεια;
«Είναι σαν να ρίχνετε μια επιστολή στο ταχυδρομικό κουτί του κόσμου χωρίς μια διεύθυνση ή υπογραφή, για να στείλετε αυτό το σκαλιστό βουνό στην ιστορία χωρίς ταυτότητα» έγραφε ο Μπόργκλουμ
«Κάθε επιτυχημένος πολιτισμός ξεχνάει τον προκάτοχό του» έλεγε και για να σιγουρευτεί ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ, άρχισε να εργάζεται σε ένα κρυφό δωμάτιο.
Η κατασκευή στο όρος Ράσμορ ξεκίνησε το 1927 και ο Μπόργκλουμ ξεκίνησε το τεράστιο «Hall of Records» το 1938. Ευρισκόμενο ακριβώς πίσω από τα μαλλιά του Αβραάμ Λίνκολν, οραματιζόταν αυτό ως ένα θάλαμο που θα περιείχε πληροφορίες για το βουνό, σημαντικά ιστορικά εκθέματα και έγγραφα που θα χρειαζόταν ο καθένας, όπως το Σύνταγμα και ο Νόμος περί Δικαιωμάτων.
Οι επισκέπτες θα ανέβαιναν σε ένα βράχο ύψους 250 μέτρων και θα έβλεπαν μια ψηλή πόρτα ύψους πεντέμισι μέτρων η οποία θα τους οδηγούσε σε έναν χώρο που εκτείνεται σε πλάτος 11,5 μέτρων. Δυστυχώς, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν μοιράστηκε το όραμά του και ζήτησε να επικεντρωθεί στις προτομές. Τρία χρόνια αφότου άρχισε να εργάζεται στην αίθουσα, ο γλύπτης πέθανε, λίγες μέρες πριν από τα 74α γενέθλιά του. Ποτέ δεν τελείωσε τις προτομές πόσο μάλλον το δωμάτιο.
Ο γιος του πήρε τα ηνία και έβαλε τις τελευταίες πινελιές στο μνημείο μέσα στους επόμενους επτά μήνες, μετά τους οποίους η κυβέρνηση κήρυξε το έργο περατωμένο αφήνοντας το δωμάτιο ατελές.
Εδώ και κάποιες δεκαετίες, οι απόγονοι του ζήτησαν από την κυβέρνηση να ολοκληρώσει το δωμάτιο ως φόρο τιμής στον πατέρα του. Το 1998, η κυβέρνηση εγκατέστησε τελικά αρκετές πινακίδες από πορσελάνη για την ιστορία του έργου, συμπεριλαμβανομένων λέξεων από τον ίδιο τον γλύπτη: «… ας το τοποθετήσουμε εκεί, σκαλισμένο ψηλά, όσο πιο κοντά στον ουρανό μπορούμε, τα λόγια των ηγετών μας, τα πρόσωπά τους, για να δείξουν ποιοι είναι οι άνδρες».
Η «Αίθουσα των Αρχείων» είναι ακόμα εκεί, αλλά οι επισκέπτες αρκούνται σε κάποιες φωτογραφίες που εκτίθενται καθως παραμένει κλειστή για το κοινό.