Ένα τραγούδι με τίτλο ερωτικό, από τον άνθρωπο που έζησε στο πλευρό της μεγάλης ντίβας Δαλιδά.
Και τελικά ένα τραγούδι, που έκανε τη συσσωρευμένη απελπισία του, να τον οδηγήσει στο θάνατο… Ούτε εκείνη δεν μπόρεσε να τον βοηθήσει.
Και κάπως έτσι ο Λουίτζι Τένκο, έκανε τη Δαλιδά να πει με πικρία πως «όποιον άντρα αγαπώ τον καταστρέφω»…
Ο Λουίτζι Τένκο γεννήθηκε το 1938 και πολύ νωρίς, ήδη από την εφηβεία του, έπαιζε ροκ μουσική σε ερασιτεχνικά γκρουπ. Λογικό είναι λοιπόν να ασχοληθεί και επαγγελματικά με το τραγούδι, όπως και έγινε.
Έγραφε κυρίως μπαλάντες, ενώ εκείνο που χαρακτήριζε τα τραγούδια του ήταν οι στίχοι τους. Ακολουθώντας στη δημιουργία του αναρχικές πολιτικές πεποιθήσεις, είχε πρόβλημα με τη λογοκρισία. Παράλληλα, εκείνη την εποχή η Ιταλία δεν ήταν έτοιμη για το επόμενο, πιο ριζοσπαστικό βήμα στην μουσική.
Το 1966 στη ζωή του έρχεται η Δαλιδά, μία από τις μεγαλύτερες ντίβες της εποχής, με την οποία ζει έναν μεγάλο έρωτα.
Σε εκείνη παρουσιάζει το τραγούδι «Τσάο Αμόρε»…
.jpg)
Η Δαλιδά που, παρά το γεγονός ότι είχε γίνει γνωστή με… ανώδυνα τραγούδια, ήταν θιασώτης της εναλλακτικής σκηνής, αντιμετώπισε πολύ θετικά το συγκεκριμένο τραγούδι και αποφασίζουν μαζί να συμμετάσχουν, με το συγκεκριμένο κομμάτι, στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, που θα γινόταν το 1967 (εκείνη την εποχή, το κάθε τραγούδι που παρουσιαζόταν στο φεστιβάλ εκτελούνταν δυο φορές: μια από το δημιουργό και μια από έναν άλλο τραγουδιστή).
Ο Λουίτζι ανέβηκε πρώτος στη σκηνή, πολύ τρακαρισμένος και χωρίς αυτοπεποίθηση, ενώ η Δαλιδά ήταν απλά ο εαυτός της, κερδίζοντας το κοινό… Όμως η εμφάνιση του Λουίτζι είχε ήδη κάνει κακό και το τραγούδι αποκλείστηκε από τον τελικό.
Τότε ο Λουίτζι, σε μια πραγματικά υπερβολική αντίδραση, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Πήγε στο ξενοδοχείο και αυτοκτόνησε με μια σφαίρα στον κρόταφο…
Στην ιδιόχειρη επιστολή που άφησε εξηγούσε ότι το απονενοημένο διάβημα ήταν μια πράξη διαμαρτυρίας απέναντι στη νοοτροπία με βάση την οποία κρίνουν τον καλλιτέχνη, κοινό και κριτικοί…
Ένα μήνα μετά την αυτοκτονία του, η Δαλιδά προσπάθησε και εκείνη να βάλει τέλος στη ζωή της, αλλά δεν τα κατάφερε. Τελικά είκοσι χρόνια μετά, το 1987 αυτοκτόνησε…
Ο Λουίτζι Τένκο ίσως να ήταν πολύ ευαίσθητος για τη… βιομηχανία της μουσικής. Όμως είχε δίκιο σε όλα όσα έγραφε…
Γιατί οι κριτικοί και ο χώρος της μουσικής ξέχναγαν -και ξεχνούν- ένα πράγμα: Την μουσική…
της Αναστασίας Αντωνοπούλου