Η στροφή είναι το θερμόμετρο που μετράει χωρίς αμφισβήτηση την ικανότητα του αναβάτη. Ο δείκτης που, σε μια υποθετική αφετηρία Grand Prix, ξεχωρίζει ανάμεσα στους ταχύτατους αναβάτες τον πρωταθλητή, αυτόν που «έχει μια ταχύτητα παραπάνω» από τους ανταγωνιστές του. Φυσικά, στους κανονικούς δρόμους δεν πρέπει να οδηγεί κανείς στα όρια των δυνατοτήτων του, για να μη θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, καθώς και των άλλων.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνουν οι άσσοι του παγκόσμιου πρωταθλήματος ταχύτητας: διανύουν τις στροφές στο όριο της πρόσφυσης και με ριψοκίνδυνες κλίσεις μεταδίδουν στην άσφαλτο τις απίστευτες ιπποδυνάμεις των κινητήρων τους, προκαλώντας κάθε φορά τους νόμους της φυσικής. Κι όμως, η οδήγησή τους είναι κομψή και γραμμική και, οπωσδήποτε, δε δίνει την εντύπωση της πραγματικής τους ταχύτητας. Ποιο είναι λοιπόν το μυστικό τους; Τεχνική, πολύ θάρρος, αλλά κυρίως «γλυκιά» και καθαρή οδήγηση, χωρίς απότομους και βίαιους χειρισμούς. Οδηγώντας έτσι, μπορεί κανείς να είναι πάντα πιο αποδοτικός και να διακινδυνεύει λιγότερο, ανεξάρτητα από την ταχύτητα με την οποία κινείται.
«Συμβουλεύω πάντα τη μέγιστη φρόνηση, λέει ο Randy Mamola. Στο δρόμο, είναι αδύνατο να εκμεταλλευτεί κανείς τελείως το δυναμικό των σύγχρονων μεγάλων μοτοσυκλετών, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος να χτυπήσει ο ίδιος και οι άλλοι. Η πίστα είναι ο καλύτερος στίβος για να βελτιώσει κανείς τις ικανότητες οδήγησής του και να διασκεδάσει με πλήρη ασφάλεια. Η πίστα επιτρέπει να συγκεντρώνεσαι αποκλειστικά στην οδήγηση, χωρίς τον κίνδυνο του ξαφνικού εμποδίου».
Αναλύοντας τις διάφορες φάσεις μιας στροφής, ο Virginio Ferari περιγράφει τη σωστή προετοιμασία: «Όταν πλησιάζει στη στροφή, ο αναβάτης πρέπει να μετακινηθεί προς το εξωτερικό όριο της λωρίδας του και, πριν φρενάρει, να καταγράψει στο μυαλό του μια σειρά από σημαντικά στοιχεία. Πρέπει, δηλαδή, ν’ αξιολογήσει την κατάσταση του οδοστρώματος, να επιλέξει τη σωστή ταχύτητα στο κιβώτιο και να δώσει στο σώμα του τη σωστή στάση. Το φρενάρισμα, η είσοδος στη στροφή, η κλίση και το άνοιγμα του γκαζιού είναι χειρισμοί που πρέπει να γίνονται αρμονικά. Ο ικανός μοτοσυκλετιστής ξεχωρίζει από τον άπειρο, ακριβώς από την εκτέλεση των κινήσεων αυτών. Όποιος ξέρει να οδηγεί καλά μοτοσυκλέτα, τις πραγματοποιεί πολύ γλυκά, μένοντας στη σέλα με άνετο κι αυθόρμητο τρόπο. Η πιο ευαίσθητη φάση, όταν αντιμετωπίζει κανείς μια στροφή είναι η στιγμή της επιτάχυνσης. Καλό είναι να διατηρεί κανείς κλειστή την τροχιά του μέχρι να δει την έξοδο της στροφής και να επιταχύνει μόνο όταν έχει εκτιμήσει πώς τελειώνει η στροφή.
Σε ό,τι αφορά στη στάση οδήγησης, δεν πρέπει κανείς ποτέ να ξαπλώνει στη σέλα. Για τη σωστή οδήγηση, οι λέξεις-κλειδιά είναι «με τα γεννητικά όργανα στο ρεζερβουάρ». Το στυλ οδήγησης πρέπει να είναι προσωπικό, δε χρειάζεται ν’ αντιγράφουμε κανέναν, αλλά να οδηγούμε με το φυσικότερο τρόπο. Αυτό γίνεται όταν η μοτοσυκλέτα μετατρέπεται σχεδόν σε κομμάτι του εαυτού μας». Ο Wayne Gardner, πριν δώσει μερικές συμβουλές για τις στροφές, αναφέρεται σ’ ένα θέμα που θεωρεί βασικό για τη χρήση της μοτοσυκλέτας: «Πιστεύω ότι στην οδήγηση, ο καθένας μας έχει το δικό του όριο, που μπορεί να βρίσκεται πιο ψηλά ή πιο χαμηλά. Το σημαντικό είναι να μην το υπερβούμε, γιατί τότε γινόμαστε επικίνδυνοι και το ατύχημα καιροφυλακτεί. Σ’ ό,τι αφορά στην τεχνική, τα δυο πράγματα που θεωρώ καθοριστικά είναι η έξοδος και η ικανότητα «διαβάσματος» της πρόσφυσης της ασφάλτου. Κάθε στροφή πρέπει να διανύεται σε συνάρτηση με την έξοδό της. Προσωπικά, όταν στρίβω, προσπαθώ να μένω γερμένος όσο γίνεται λιγότερο χρόνο, καθώς κατά την κλίση συμβαίνουν τα περισσότερα γλιστρήματα. Κακό είναι επίσης, να προσπαθεί κανείς με κάθε τρόπο να γείρει όσο γίνεται περισσότερο. Εγώ, μάλιστα, κάνω ακριβώς το αντίθετο: στις στροφές προσπαθώ να γείρω όσο γίνεται λιγότερο».
Πηγή: toGaraz.gr