Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν μου ζητήθηκε να γράψω μια ωραία ιστορία, ανέτρεξα στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που η Νίκαια στον Πειραιά είχε μικρές μονοκατοικίες με κήπους, τότε που υπήρχαν ατέλειωτες αλάνες και μεγάλα δέντρα. Ένα τέτοιο δέντρο, μια αγριοπασχαλιά, βρισκόταν στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι μας. Σκαρφάλωνα στην μάντρα και από κει με μια δρασκελιά βρισκόμουν μέσα, στην καρδιά του δέντρου. Εκεί ήταν η κρυψώνα μου. Σε ένα σημείο που βόλευε είχα καρφώσει και μια τάβλα και καθόμουν με τις ώρες.
Εκείνη την εποχή μου είχαν συμβεί ένα σωρό περιστατικά τα οποία ευτυχώς τα θυμάμαι ακόμα και τα αναπολώ με ένα χαμόγελο.
Όταν πολύ πιτσιρίκι μαγεύτηκα από έναν τσιγγάνο που είχε ντύσει γυναικεία μια αρκούδα και την περιέφερε στις γειτονιές βάζοντας την να κάνει καραγκιοζιλίκια. Τόσο πολύ με είχε εντυπωσιάσει το show που τους ακολούθησα με αποτέλεσμα να χαθώ. Ευτυχώς κάποιος γείτονας με είδε, αναρωτήθηκε γιατί αυτό το πιτσιρίκι είναι τόσο μακριά απ’ το σπίτι του και με γύρισε πίσω.
Στις αλάνες όλα τα παιδιά παίζαμε πετροπόλεμο. Και ήμουν καλός στο σημάδι. Και άνοιγα κεφάλια. Και έρχονταν οι μανάδες κρατώντας τα παιδιά τους αιμόφυρτα να με «καρφώσουν» στην μάνα μου. Σ’ αυτό το σημείο έπαιζε μεγάλο ρόλο η κρυψώνα μου μέσα στην αγριοπασχαλιά. Κρυβόμουν, περίμενα να περάσουν τα νεύρα του πατέρα μου και μετά εμφανιζόμουν. Έτσι γλίτωνα το ξύλο αλλά όχι την κατσάδα.
Μια φορά όταν με κυνηγούσε η μάνα μου, έπεσα από την μάντρα που είχα σκαρφαλώσει και είχα σπάσει το πόδι μου. Ή μπορεί και να μην ήταν σπάσιμο. Πάντως το πόδι μου είχε μελανιάσει και είχε γίνει σαν νταούλι από το πρήξιμο. Θυμάμαι ότι μου είχαν βάλει ένα κάρο λιωμένα κρεμμύδια μου το είχαν δέσει σφιχτά με κάτι πανιά και ήταν σκέτη αηδία. Σιχαινόμουν και την αίσθηση της γλίτσας των λιωμένων κρεμμυδιών αλλά και της φρικτή μυρωδιά. Όταν όμως κάποια στιγμή μου τα έβγαλαν, το πόδι μου ήταν μια χαρά. Είχε φύγει και το πρήξιμο και το μελάνιασμα. Το γιατροσόφι είχε λειτουργήσει.
Πάντα όταν χαζεύω παλιές φωτογραφίες από την παιδική ηλικία με την οικογένεια ή τα ξαδέλφια μου γαληνεύω. Και θυμάμαι πράγματα και πιέζω τον εαυτό μου να θυμηθεί κι’ άλλα. Το κάνω σαν άσκηση για να κρατώ όσο μπορώ ζωντανές τις μνήμες. Γιατί κακά τα ψέματα οι πιο πολλές καλές ιστορίες μας είναι από εκείνες τις εποχές. Όταν ήμασταν παιδιά, μια σταλιά πιτσιρίκια, και χοροπηδάγαμε σαν τρελά από την χαρά μας όταν μας είπαν ένα πρωί ότι δεν θα πάμε σχολείο γιατί έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα!
Ναι ήταν 21η Απριλίου 1967.
Νίκος Μουρατίδης
Πηγή: GOODSTORIES