O Χριστόφορος Παπακαλιάτης μίλησε για όλα στο People, λίγο πριν την πρεμιέρα της νέας του δίγλωσσης κινηματογραφικής παραγωγής Ένας Άλλος Κόσμος που κάνει πρεμιέρα στις 17 Δεκεμβρίου στις αίθουσες.
Οι αρνητικές κριτικές που έχεις δεχτεί κατά καιρούς σε πλήγωσαν ή σε πείσμωσαν; Έχεις νιώσει αδικημένος;
Αν σου απαντήσει ποτέ κάποιος ότι χάρηκε με αρνητική κριτική ή ότι τον πήγε μπροστά μια αρνητική κριτική, θα είναι μεγάλο ψέμα. Οι κριτικές, καλές ή κακές, γράφονται κι αυτές ως μέρος μιας δουλειάς και τίποτα παραπάνω. Ούτε αφήνουν κάτι, ούτε διαρκούν στο χρόνο. Σαν ένα πυροτέχνημα είναι, που πότε σε ανεβάζει και πότε σε ρίχνει. Ειδικά σε αυτή την εποχή, που διανύουμε το χάος του διαδικτύου. Το θέμα είναι να ξέρεις εσύ πού στέκεσαι και να μην αφήνεις τις προσωπικές σου ανασφάλειες να σε καθορίζουν. Πράγμα πολύ δύσκολο, γιατί οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι από αδυναμίες και ανασφάλειες.
Υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια κάποιο δημοσίευμα για σένα που θεώρησες πραγματικά εξωφρενικό;
Ναι, αλλά δεν μου αρέσει να ανασύρω και να ανακυκλώνω κάτι αρνητικό. Το κακό εμένα δεν μου αρέσει και πολύ να το κοιτάζω στα μάτια, ούτε με βοηθά να το αναλύω.
Το γεγονός πως ξεκίνησες στο χώρο πολύ μικρός, συνδυαστικά με το γεγονός πως είσαι, πέρα από ταλαντούχος, δημιουργός κι ένας πολύ γοητευτικός άντρας νιώθεις πως τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας σου έγινε αιτία αμφισβήτησης;
Όχι μόνο τα πρώτα. Γενικά η αμφισβήτηση είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που υπάρχουν στη χώρα μας σε αφθονία και σε όλα τα επίπεδα. Γίνεται πολύ εύκολα και, δυστυχώς,το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μας πάει μπροστά. Όμως, από τη στιγμή που δεν με φρέναρε ποτέ σε αυτά που ήθελα να κάνω, απλά την αγνοούσα. Με κόστος (κι αυτό τονίζω), αλλά την αγνοούσα. Εμένα το μόνο που ουσιαστικά με αφορούσε βαθιά μέσα μου ήταν να γράψω και να φτιάξω το έργο που είχα στο μυαλό μου.
Είσαι από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που έχουν καταφέρει να είναι σταθερά στο προσκήνιο και σε διαρκή εξέλιξη για περισσότερο από μια 20ετία (από τα 16, σωστά;). Πόσο σημαντική είναι για σένα η ωραία εικόνα σου στον καθρέφτη;
Καταρχήν πρέπει να σε ευχαριστήσω για το τρομερό κομπλιμέντο! Μόλις με έκανες 36. Αργότερα, αν θες, πάμε για ποτό. (γέλια) Όμως, η αλήθεια είναι πως είμαι 40 προς 41. Σε λίγους μήνες κλείνω, από το 1991, είκοσι πέντε χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Ενώ δεν νιώθω ακόμα «βαρύ» το χρόνο, είναι στιγμές που παρατηρώ αυτές τις αλλαγές, που φαντάζομαι πως όλοι μας βλέπουμε στον καθρέφτη. Δεν θα σου πω ότι μου είναι ευχάριστο, ούτε ότι ενθουσιάζομαι με κάθε ρυτίδα που έρχεται, αλλά, προς το παρόν, βλέπω ότι ακόμη είμαι ΟΚ. Οι εσωτερικές αλλαγές είναι το μεγάλο ζόρι, όχι αυτές που φαίνονται στον καθρέφτη.
Ποια νιώθεις πως είναι η μεγαλύτερη εσωτερική σου αλλαγή;
Νομίζω πως είναι ένας γενικότερος επαναπροσδιορισμός. Οι άνθρωποι με τα χρόνια αποκτάμε πατέντες, συνήθειες και αυτοματισμούς που καθορίζουν τον τρόπο σκέψης μας, τη συμπεριφορά, την αντίληψή μας. Όταν βλέπεις ότι υπάρχουν φορές που όλα αυτά δεν σε βγάζουν κάπου, τότε μοιραία αναγκάζεσαι να ανασκουμπωθείς κάπως και να επαναπροσδιορίσεις λίγο τα πράγματα, τα πρόσωπα, τις καταστάσεις γύρω σου και, φυσικά, εσένα τον ίδιο. Κάπως έτσι δεν είναι η ζωή; Σαν να φοράς ένα κοστούμι που έρχεται μια στιγμή και νιώθεις ότι σε κάποια σημεία σε πιέζει ή δεν σου κάνει πια, άρα αναγκαστικά προσπαθείς να το ράψεις πιο σωστά πάνω σου.