Είπε χαρακτηριστικά:
«Η υπόθεση του καρκίνου του μαστού είναι μία προσωπική μου υπόθεση, άρα έχω απόλυτη ευθύνη του τι λέω και σε μένα αντανακλάται το πως νιώθει απέναντί μου ο κόσμος, γνωρίζοντας αυτό το πράγμα… Φυσικά και μίλησα και μίλησα πολύ γρήγορα, μόλις, δηλαδή, συνήλθα από τη «σφαλιάρα». Αυτό είναι ένα πράγμα, το οποίο το κουβαλάς πάντα μαζί σου, δεν το ξεπερνάς… Ελπίζεις ότι το ξεπερνάς, κάνεις εξετάσεις συνέχεια, δεν είναι τόσο απλό… Είναι ένα βαρίδι στην πλάτη. Αλλά πραγματικά θεώρησα ότι θα είμαι χρήσιμη, με την έννοια του να βγω και να πω πως είναι κάτι που μπορούμε να το προλάβουμε…
Με χημειοθεραπεία γερή βρισκόμουν στη λίμνη Κερκίνη και έκανα γυρίσματα. Με ένα βήχα απίστευτο που δεν μπορούσα να σταματήσω. "Χοντρή" περιπέτεια η χημειοθεραπεία δεν είναι αστεία… Γενικότερα και νιώθεις περίεργα και δείχνεις περίεργα… Με μια περούκα είσαι… Δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. Αλλά τελοσπάντων είναι και αυτό μέσα. Δηλαδή, αν μπορέσεις να το ζήσεις και αυτό, να το βιώσεις εντόνως σου αφήνει και αυτό τα σημάδια του και κάποια από αυτά είναι καλά…».