Άκουγα τους λόγους των ηγετών για το πώς η Δημοκρατία δε θα φοβηθεί, για το πώς η Ευρώπη δε θα πτοηθεί, για το ότι η τρομοκρατία δε θα περάσει, αλλά ο άνθρωπος είναι χεσμένος πια απo τον φόβο του.
Η ζωή στην Ευρώπη γίνεται ολοένα και πιο κόλαση, ένα ασήκωτο μαρτύριο και ξαφνικά έρχεται αυτό το καταλυτικό χτύπημα την Παρασκευή και 13, στο κοσμοπολίτικο Παρίσι να πολτοποιήσει την ζωή μας.
Ίσως όχι ακόμα την Ελλάδα. Αυτοί, που οι ζωές τους απαξιώνονται καθημερινά, τιμωρούν τις ζωές των άλλων.
Το χτύπημα έγινε Παρασκευή, όταν οι άνθρωποι ξεκινούν να σβήσουν στο ποτό τον εφιάλτη μιας βδομάδας. Εκεί που πάνε να πάρουν μια ανάσα τρώγοντας ένα φαγητό, βλέποντας μια συναυλία, βλέποντας έναν αγώνα.
Δεν έχει σημασία η χωρητικότητα. Δεν θα μπορείς να είσαι ήσυχος πια ούτε σ” ένα μαγαζάκι είκοσι τετραγωνικά. Πουθενά. Μπορεί ένας ζωσμένος με εκρηκτικά να έρθει και να ανατιναχτεί δίπλα σου, στη στάση του λεωφορείου, στο μπαράκι που πίνεις το ποτό σου, στο μαγαζί που ψωνίζεις τα καινούργια σου παπούτσια.
Γιατί;
Ένα γιατί μένει αναπάντητο. Και σ” αυτούς και σε μας και σε όλους.
Διαλύεται η Συρία, ξεριζώνεται ο λαός της, θαλασσοπνίγονται στα πέλαγα, βομβαρδίζονται στοχευμένα.
Γιατί;
Αυτό αναρωτιούνται κι αυτοί, αυτό αναρωτιούνται και οι άνθρωποι στο Παρίσι που στα καλά καθούμενα άρχισαν να τους πυροβολούν και να τους σκοτώνουν με μανία κοιτώντας τους στα μάτια. Χωρίς τον δικό μας πολιτισμένο τρόπο που έχουμε να σκοτώνουμε.
Εμείς στα αεροπλανα μας τα αόρατα ρίχνουμε τις στοχευμένες βόμβες μας, εξολοθρεύουμε ανθρώπους και περιοχές, ανθρώπους και παιδιά, εμείς το κάνουμε για την δημοκρατία τους ενώ αυτοί για να μας τρομοκρατούν. Αυτοί μας κοιτούν στα μάτια σκοτώνοντας μας, εμείς από μακριά βλέπουμε στις οθόνες μας τα πτώματα τους.
Εμείς αν έχουμε οθόνη μπροστά μας έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν σκοτώνουμε αληθινές ζωές, ότι είναι videogame όλο αυτό.
Ο δυτικός άνθρωπος έχει χάσει τις συντεταγμένες του.
Άδικοι οι πόλεμοι αυτοί, άδικοι οι νεκροί στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, άδικοι οι νεκροί στους δίδυμους πύργους, άδικοι οι θάνατοι στο Παρίσι που αγαπώ και πάω χρόνια εκεί αφού έχω μερικούς από τους πιο καλούς μου φίλους.
Μιλάω μαζί τους αυτές τις μέρες.
Είναι τόσο άδικο να κάθεσαι να πεις μια κουβέντα με δυο φίλους σου και να βουτιέσαι στο αίμα στα καλά καθούμενα.
Έχουμε πόλεμο άκουσα να λέει ο πρωθυπουργός της Γαλλίας.
Ποιός τον άνοιξε αυτόν τον πόλεμο;
Θα επεμβαίνει η Δύση παντού, θα χώνει την μύτη της στα εσωτερικά των άλλων χώρων και όλα αυτά θα γίνονται χωρίς αυτοί να αντιδράσουν; Με τον δικό τους τρόπο.
Είναι ανάγκη να συνεχιστεί ο πόλεμος; Τι νομίζουν;
Ότι οι τζιχαντιστές είναι ένας συγκεκριμένος αριθμός προσώπων που μπορεί ένας πόλεμος να τους εξαφανίσει απ” την ιστορία;
Ο Τζιχαντισμός είναι απότοκο μιας Ευρώπης που γίνεται όλο και πιο πολεμοχαρής, που ανακατεύεται και επεμβαίνει, που περιθωριοποιεί και δημιουργεί τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, που πετάει εκατομμύρια νέους έξω απ” την ζωή πετώντας τους ένα ξεροκόμματο για να συμβάλουν στο όραμα του νεοχιτλερίσκου Σόιμπλε και της κακούργας θείας Μέρκελ με το παιδικό χαμόγελο, ανάμνηση των παιδικών της χρόνων στην Ανατολική Γερμανία.
Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει, οι πόλεμοι πρέπει να σταματήσουν και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, διότι οι μεγαλύτεροι έμποροι όπλων είναι τα ίδια τα κράτη.
Η Γαλλία δεν πρέπει να μπει σε τροχιά εκδίκησης αλλά σε τροχιά περισυλλογής.
Οι Γάλλοι είναι λαός σκεπτόμενος, έχουν κουλτούρα, έχουν μόρφωση, έχουν παρακαταθήκη μια γαλλική επανάσταση, έχουν χνάρια ζωντανά στον Μάη του ’68.
Δεν έχουν ψυχολογία Αμερικάνου που θίγεται ο εγωισμός τους για το ποιός τόλμησε να τους πειράξει.
Οι Γάλλοι μπορούν να φωτίσουν την ιστορία κάνοντας βήματα ουσιαστικά, με τις αποφάσεις που θα πάρουν σχετικά με τα όσα, αθεράπευτα στον χρόνο, συνέβησαν την 13η Νοεμβρίου.
Οι τζιχαντιστές είναι αποπαίδια της ίδιας Ευρωπαϊκής οικογένειας.
Είναι οι ζωές αυτών που απαξιώθηκαν. Είναι το μίσος που παίρνει χαρακτηριστικά θρησκευτικής μανίας, είναι το μίσος που ξεσπάει σ” αυτήν την πρωτοφανή σφαγή αθώων.
Καμιά σφαγή αθώων πουθενά.
Δεν ζυγίζουν λιγότερο οι ζωές στην Συρία ή στο Ιράκ. Η ζωή δεν πάει με τον τρόπο που ζεις, με τα λεφτά που ζεις. Πάει με την αναπνοή που ίδια την χαρίζει ο Θεός ή η φύση στους ανθρώπους.
Τούτο το μίσος δεν έχει σταματημό.
Πάνω σ” αυτές τις τρομοκρατικές υποθέσεις θα στηθούν περιορισμοί ελευθεριών και μια ζωή ακόμα πιο φοβική και ανυπόφορη.
Πρέπει να δούμε ποιοί και πώς επωφελούνται. Να δούμε τι θα στηθεί με βάση αυτό που συνέβη. Όλα έχουν μια αόρατη σύνδεση μεταξύ τους. Ακόμα και τυχαία όταν συγκολλούνται στο κάδρο της ιστορίας μοιάζουν σαν πίνακας του ίδιου ζωγράφου. Ξαφνικά ανοίγει μια κουβέντα για σχέση της κυβέρνησης με εγχώριους τρομοκράτες εδώ και ξαφνικά μετά από πολύ λίγο καιρό ένας από τους τζιχαντιστές που έδρασαν στο Παρίσι, έχει πέρασει απ” την Ελλάδα.
Λογικό. Αφού όλοι από δω περνούν.
Έξυπνοι είναι θα βρουν τον τρόπο. Σάμπως ήρθε ζωσμένος με εκρηκτικά ο συγκεκριμένος και είπε «πού είναι το Παρίσι γιατί πάω να σκοτώσω ανθρώπους» και του είπαμε περάστε.
Όλες αυτές οι συμπτώσεις έχουν πατέρα και μάνα.Το δράμα των ανθρώπων στο Παρίσι ανείπωτο, η ενέργεια αυτή των τζιχαντιστών εξοργιστική.
Όμως οι ενέργειες της Ευρώπης είναι αυτές που θα γεννήσουν τους πολλαπλάσιους, αν είναι λαθεμένες. Πρέπει να αφαιρέσουν το μίσος απ” τους τζιχαντιστές που είναι το όπλο τους και το δικαιολογητικό τους, όχι να προσθέσουν. Γιατί με όλα όσα ακούω ότι θα γίνουν βλέπω μίσος να προστίθεται. Η συνέχεια του πολέμου είναι η μάνα που θα γεννήσει άπειρους τέτοιους τζιχαντιστές και άλλους ακόμα σκληρότερους.
Η Ευρώπη πρέπει να σταματήσει να παριστάνει την καλή και ευγενική πολιτισμένη κυρία του Δυτικού κόσμου.
Είναι διεφθαρμένη, είναι πολεμοχαρής, είναι επεκτατική, είναι απαξιωτική στις ζωές των ανθρώπων, είναι ρατσιστική, είναι συμφεροντολόγα και διοικείται από δημοκράτες με συμπεριφορές μοναρχικές και απολυταρχικές.
Οι αρχηγοί των Ευρωπαϊκών χωρών μοιάζουν σαν σουλτάνοι της Δύσης. Μόνο οι Έλληνες έμειναν ακόμα να συμπονούν και να συμπαραστέκονται.
Εμείς δεν απαξιώνουμε τις ζωές των άλλων, γιατί ζούμε τον τελευταίο καιρό το φτύσιμο των Γερμανών στα μούτρα μας.
Που μας λένε «πεθάνετε, δώστε μας τα σπίτια σας, τους κόπους σας, βουλώστε το και μη μιλάτε».
Μείναμε εμείς, και θα είμαστε εμείς αυτοί που θα κινήσουμε την ιστορία ανάποδα.
Γιατί ο Έλληνας έχει το ένστικτο το αρχέγονο.
Αυτό που μέσα στο απόλυτο σκοτάδι βρίσκει τον δρόμο.
altsantiri.gr