Μέχρι τώρα η κρίση «ρούφηξε» και κατάπιε δύο πρωθυπουργούς: τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά.
Στους (πολιτικά) εξαφανισμένους θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον διορισμένο Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο καθώς και τον «συν-πρωθυπουργό» Ευ. Βενιζέλο– μαζί με το κόμμα του, το πρώην κραταιό ΠΑΣΟΚ.
Η κρίση- για την ακρίβεια η αδυναμία πολιτικής πρότασης διεξόδου πέρα αυτής που έχουν επιβάλλει και εφαρμόζουν οι δανειστές– κατά πως φαίνεται ήρθε η ώρα να μασήσει και αρχηγούς κομμάτων, της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκεκριμένα.
Παρακολουθώντας τη διαδικασία για την εκλογή του νέου αρχηγού της ΝΔ καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μάχη προσώπων και μηχανισμών. Η πολιτική ουσία απουσιάζει καθώς:
Ο Α. Γεωργιάδης είναι περισσότερο τρόικα από τους τροικανούς (συνοψίζοντας τις δικές του δηλώσεις)
Ο Κ. Μητσοτάκης είναι εκ των σοβαρότερων εκπροσώπων του νεοφιλελευθερισμού- δηλαδή αν εξαιρέσεις το ύφος δεν έχει να πει και να προτείνει κάτι διαφορετικό από τον Γεωργιάδη.
Ο Α. Τζιτζικώστας είναι το «νέο» που ένα κομμάτι του μηχανισμού της ΝΔ (εντός και εκτός του κόμματος) θεωρεί ότι μπορεί να επενδύσει πάνω του.
Ο Ευ. Μειμαράκης, είναι ο μηχανισμός – με ότι αυτό συνεπάγεται για την αδυναμία του κόμματος να αποφασίσει αν θα δώσει μάχη για να διατηρήσει τα χαρακτηριστικά της λαικής δεξιάς ή αν θα παραδώσει τα κλειδιά στους δανειστές. Όπως άλλωστε έχουν πράξει τα υπόλοιπα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) που διεκδικούν (απ τους τροικανούς) να τους επιτρέψουν νομή στην εξουσία.
Όσο λοιπόν, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι σε θέση να προτείνει κάτι διαφορετικό απ αυτό που έχουν επιβάλλει οι δανειστές και κουτσά στραβά υλοποιεί ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο οι πολιτικές του αναζητήσεις θα κινούνται στο επιφαινόμενο: ποιος είναι πιο καλός «Τσίπρας»…
Ωστόσο, η συντηρητική παράταξη δεν χρειάζεται εκλογές για να βρει αυτόν που θα μπορούσε να «νικήσει» τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο φυσικός ηγέτης της συντηρητικής παράταξης- είτε το θέλει είτε όχι ακόμη κι ο ίδιος- είναι ο Κώστας Καραμανλής. Αν κάποιος υπάρχει, λοιπόν, με το απαραίτητο πολιτικό βάρος που ως πολιτική προσωπικότητα θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στο «φαινόμενο» του Αλέξη Τσίπρα, δεν είναι κανείς από τους διεκδικητές της αρχηγίας στη ΝΔ για έναν πολύ απλό λόγο: Κανείς τους δεν λέει τίποτε διαφορετικό από αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν δεσμευτεί έναντι των δανειστών και υλοποιούν.
Και το δυστύχημα για τη Νέα Δημοκρατία- και κατ επέκταση και για το πολιτικό σύστημα και τον τόπο—είναι πως ούτε ο φυσικός ηγέτης της παράταξης ο Κώστας Καραμανλής έχει (ή μπορεί) να πει κάτι διαφορετικό απ΄ αυτό που πράττει ο Αλέξης Τσίπρας ακολουθώντας το «βιβλίο οδηγιών» των δανειστών…
Ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ τστην ιστοσελίδα topontiki.gr, είναι καταδικασμένος να μετατραπεί σε αφανές υποστύλωμα της κυβέρνησης μέχρι να ολοκληρωθεί η δουλειά, δηλαδή η υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί με τη ψήφιση (και από τη Ν.Δ) του τρίτου μνημονίου. Κι αυτό το υποστύλωμα δεν μπορεί να ελπίζει σε ένδοξο πολιτικό μέλλον.
Τότε, ίσως, να έρθει «η ώρα του Καραμανλή» να μαζέψει τα συντρίμμια της παράταξής του…