Μια τριπλή κυβερνητική διάψευση, ένα μίνι κραχ στο χρηματιστήριο και μια – αναγκαστική – δήλωση εκλογικής ετοιμότητας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήρθαν απλώς να ξορκίσουν το απευκταίο: Ουδείς – κυβέρνηση, αντιπολίτευση και αγορά – θέλει εκλογές, ουδείς όμως καταφέρνει και να τις διαγράψει από την πολιτική ατζέντα.
Κι εάν για την αντιπολίτευση το παιχνίδι της πόλωσης εμπεριέχει πάντα και το ρίσκο μιας ανεπιθύμητης κάλπης, στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα είναι στρατηγικό: Αρκεί μια δήλωση – πυροτέχνημα (;) του Πάνου Καμμένου για να σημάνει… προεκλογικό συναγερμό ή κάποιοι μπορεί και να υποκύπτουν στην γοητεία μιας εκλογικής ήττας;
Σε επίπεδο ηγετικής ομάδας η απάντηση δόθηκε ακαριαία: Γιάννης Δραγασάκης και Νίκος Βούτσης παρενέβησαν για να ανακόψουν το κύμα εκλογολογίας που προκάλεσε η δήλωση Καμμένου, ανώτατη κυβερνητική πηγή αναγκάστηκε να διαμηνύσει από το Ιράν ότι «μόνον τρελοί κάνουν κάθε τρεις μήνες εκλογές», ενώ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος διαμήνυσε ότι «δεν υπάρχει λόγος για κάλπες , δεν θα κάνουμε τη χάρη σε κανέναν που επιθυμεί την αστάθεια στη χώρα».
Η στάση αυτή όμως δεν δείχνει ενιαία σε κυβέρνηση και κόμμα. Και οι οιωνοί εμπλοκής – διογκωμένοι ή μη – στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές φέρνουν στην επιφάνεια την ύπαρξη δύο διαφορετικών γραμμών και πολιτικών προσεγγίσεων.
Οι «ρεαλιστές»
Η γραμμή των λεγόμενων «ρεαλιστών» είναι εκείνη που προκρίνει, και προτρέπει, σε άμεσο κλείσιμο της αξιολόγησης, ακόμη και με επώδυνο πολιτικό και κοινωνικό τίμημα.
Οι υπέρμαχοι αυτής της θέσης θεωρούν ότι η συμφωνία πρέπει να κλείσει το ταχύτερο δυνατό ακόμη κι εάν χρειαστεί να παραβιαστεί, εν μέρει, η «κόκκινη γραμμή» της προστασίας των κύριων συντάξεων. Αναγνωρίζουν ότι το σχέδιο Κατρούγκαλου απέχει μακράν από το να καλύψει τον δημοσιονομικό στόχο της εξοικονόμησης 1,8 δισ., υπενθυμίζουν ότι ο εν λόγω στόχος αποτελεί υπογεγραμμένη μνημονιακή δέσμευση και εισηγούνται μειώσεις στις προνομιακές πρόωρες συντάξεις, καθώς και στις υψηλές συντάξεις των ευγενών ταμείων (ΟΤΕ και ΔΕΗ).
Κάποιοι, δε, εκ του συγκεκριμένου «ρεαλιστικού» στρατοπέδου θεωρούν ότι η κυβέρνηση αυτοεγκλωβίστηκε στο ασφαλιστικό με δεσμεύσεις που δεν μπορούν να τηρηθούν.
Οι «αναχωρητές»
Στον αντίποδα αυτής της προσέγγισης, διαμορφώνεται ένας έτερος – λιγότερο ή περισσότερο σιωπηρός – πόλος «δημιουργικής αδράνειας».
Είναι ο, μη συμπαγής και συντεταγμένος, πόλος των βουλευτών και στελεχών εκείνων που θεωρεί ότι το ιδεολογικό και πολιτικό DNA του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αντέξει άλλες περικοπές και νέα μέτρα και ότι το ταξικό και κοινωνικό πρόσημο που επαγγέλλεται η κυβέρνηση έχει ήδη υποστεί εκπτώσεις πέραν των ορίων.
Σ’ αυτή τη γραμμή σύμφωνα με το ρεπορτάζ του tvxs.gr, εντάσσεται και η τακτική των «σιωπηρών καθυστερήσεων» σε ανεπιθύμητα μεν, συμφωνημένα δε μνημονιακά μέτρα. Το πεδίο των ιδιωτικοποιήσεων είναι ενδεικτικό της εν λόγω «δημιουργικής αδράνειας», με πλέον χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα την ανοιχτή κόντρα Δρίτσα – Πιτσιώρλα (υπουργείου Ναυτιλίας – ΤΑΙΠΕΔ) για τηνπώληση του ΟΛΠ.
Στην πιο προωθημένη εκδοχή της, η γραμμή αυτή εκφράζεται και με προβληματισμούς και εισηγήσεις «αναχωρητισμού» ή ακόμη και «ηρωϊκής εξόδου» από την κυβέρνηση εάν οι απαιτήσεις των δανειστών δεν καμφθούν. Τέτοιου τύπου προβληματισμοί εκφράστηκαν ανοιχτά στην τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, με κομματικά στελέχη να κάνουν λόγο για «συμπτώματα υποτροπής της αριστερής μελαγχολίας».
Το κατά πόσο αυτοί οι προβληματισμοί θα ενταθούν και, κυρίως, θα αποκτήσουν δυναμική επιρροής και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα φανεί μέσα στο επόμενο διάστημα. Και θα κριθεί τόσο από την έκβαση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές όσο, και κυρίως, από την ένταση των ανοιχτών κοινωνικών μετώπων.