Για τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, το Podemos στην Ισπανία και την Ενωμένη Αριστερά στη Σλοβενία, η εξουσία αποτελεί πλέον μια πραγματική πιθανότητα, αν βέβαια καταφέρουν να επιβιώσουν στον μακρύ δρόμο που περνά μέσα από τους θεσμούς, γράφει σε δημοσίευμά του ο Guardian.
Η βρετανική εφημερίδα κάνει αφιέρωμα σε τρία ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα, μεταξύ αυτών και ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον τίτλο «Τα νέα αριστερά κόμματα της Ευρώπης μπορεί να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο του 1968».
Το κείμενο ξεκινάει με μία αναφορά σε σκηνή από το έργο του Κώστα Γαβρά, «Το κεφάλαιο». «Υπάρχει μια όμορφη σκηνή στην τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά, «Το Κεφάλαιο». Σε ένα οικογενειακό δείπνο, ο διευθύνων σύμβουλος μιας μεγάλης γαλλικής τράπεζας καυγαδίζει με τον θείο του, έναν αριστερό του 1968, ο οποίος κατηγορεί τον ανιψιό του ότι χρεώνει τους ευρωπαίους πολίτες και καταστρέφει χώρες. Ο νεαρός τραπεζίτης απαντά «Μα θα έπρεπε να χαίρεσαι». «Γιατί;» ρωτάει σαστισμένος ο θείος. «Διότι εκπληρώνω τα παιδικά σου όνειρα». «Τα παιδικά μου όνειρα;» «Εσείς οι αριστεροί θέλατε διεθνισμό, και την έχουμε. Το χρήμα δεν γνωρίζει σύνορα»», αναφέρεται.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον Guardian, φαίνεται πως ο παγκόσμιος χρηματοοικονομικός κλάδος μπορεί να βρίσκεται κοντά στο να χάσει αυτή την ελευθερία και σύντομα να έρθει αντιμέτωπος με ορισμένα όρια –αν τουλάχιστον πιστέψουμε τις τελευταίες δημοσκοπήσεις από την Ισπανία, την Ελλάδα και τη Σλοβενία.
Οι δημοσκοπήσεις αυτές δείχνουν ότι το Podemos πλέον προηγείται στην Ισπανία. Το νεότερο από τα νέα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη δεν υπήρχε καν πριν από εννέα μήνες, αν όμως διενεργούνταν σήμερα γενικές εκλογές, θα λάμβανε το 27% των ψήφων.
Ειδικότερα για την Ελλάδα ο αρθρογράφος σημειώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προβάδισμα 11% έναντι της Νέας Δημοκρατίας. «Αν πραγματοποιηθούν πρόωρες εκλογές τον Φεβρουάριο, είναι σχεδόν αδιαμφισβήτητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει τελικά να σχηματίσει κυβέρνηση», υπογραμμίζει. Αναφορά γίνεται επίσης στο Podemos που προηγείται στην Ισπανία και στην Ενωμένη Αριστερά της Σλοβενίας (Združena levica) που είναι το τρίτο δημοφιλέστερο κόμμα.
Σύμφωνα με τον Guardian, παρότι αυτές οι δημοσκοπήσεις εγείρουν ελπίδες για μία αναγκαία αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική, όλα αυτά τα αριστερά κόμμα αντιμετωπίζουν τουλάχιστον δύο σοβαρές προκλήσεις προκειμένου να διατηρήσουν μαζική υποστήριξη του λαού.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, υπάρχουν δύο προκλήσεις. Η πρώτη, είναι το ζήτημα της οργάνωσης. Παρότι ξεπήδησαν από κινήματα διαμαρτυρίας, η αυξανόμενη δημοφιλία τους οφείλεται κυρίως στους χαρισματικούς τους ηγέτες- –τον Αλέξη Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑ), τον Pablo Iglesias (Podemos) και τον Luka Mesec (Združena levica). Αν και το σύνθημα των οριζόντιων κινημάτων διαμαρτυρίας ήταν ότι «αυτή η επανάσταση δεν θα έχει πρόσωπο», ένα πρόσωπο είναι αυτό που υπηρέτησε ως ούριος άνεμος για την επιτυχία των νέων αριστερών κομμάτων. Η πρόκληση που τώρα αντιμετωπίζουν, γράφει ο Guardian, είναι να γεφυρώσουν το κενό μεταξύ του οριζόντιου («άμεση δημοκρατία») και του κάθετου (κομματική πολιτική).
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά βρίσκεται σε αυτό το επικίνδυνο σταυροδρόμι. Είναι αυτό που ο ηγέτης του γερμανικού φοιτητικού κινήματος Rudi Dutschke το 1967 χαρακτήρισε τον «μακρύ δρόμο που περνά μέσα από τους θεσμούς» -που είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση του γερμανικού κόμματος των Πρασίνων 13 χρόνια αργότερα. Αποτελεί πράγματι έκπληξη που Joschka Fischer, ένας από τους ηγέτες των Πρασίνων και αριστερός του ’68, θεωρεί τώρα τον Τσίπρα «πολύ επικίνδυνο» διότι είναι πιθανό «να στρέψει και άλλες χώρες στους επικίνδυνους δρόμους της αριστεράς» κάτι που θα ήταν «μοιραίο για την ΕΕ»;
Η δεύτερη μεγάλη πρόκληση αφορά στο θέμα του κράτους. Όσο πιο κοντά έρχονται τα κόμματα της Αριστεράς στην εξουσία, τόσο πιο πολλές κατηγορίες ακούμε ότι δεν είναι πλέον αρκετά ριζοσπαστικά. «Όσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να σχηματίσουν κυβερνήσεις, όλο και περισσότερο κατηγορούνται ότι είναι «σοσιαλδημοκράτες». «Φαίνεται ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει γίνει και πάλι ο μεγάλος κακός λύκος», γράφει ο συντάκτης.
Τα νέα κόμματα της Αριστεράς έρχονται αντιμέτωπα με την ακόλουθη αντίφαση: αν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κοινωνικό κράτος ήταν το αποτέλεσμα του ιστορικού συμβιβασμού μεταξύ της εργατικής τάξης και του κεφαλαίου, είναι αναγκασμένα να αγωνιστούν για το κοινωνικό κράτος, διότι είναι η τελευταία «ασπίδα» για το σύστημα Υγείας, την Παιδεία, τις συντάξεις και την κοινωνική ασφάλιση. Έτσι, το ερώτημα είναι πώς να αποφευχθούν τα λάθη των Πρασίνων και πώς να διατηρηθεί το κοινωνικό κράτος χωρίς να πέσουν στην παγίδα της ενίσχυσης του καπιταλισμού.
«Αν οι προβλέψεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η πρώτη αληθινή αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη επιβεβαιωθούν την επόμενη χρονιά, ένα τεστ της επιτυχίας του μπορεί να είναι η επανάληψη της σκηνής από το Κεφάλαιο, με μία συζήτηση μεταξύ του Fischer κα του Τσίπρα», γράφει ο συντάκτης.
Όταν ο αριστερός του ’68 κατηγορήσει τον Έλληνα ηγέτη για «εκτροπή άλλων χωρών σε επικίνδυνους αριστερούς δρόμους» θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον Τσίπρα, λέει η Guardian, να απαντάει «Μα πρέπει να είσαι χαρούμενος». Όταν ο μπερδεμένος Fischer ρωτήσει ‘Γιατί;» ο Τσίπρας απλά θα απαντούσε «Επειδή εκπληρώνω τα παιδικά σου όνειρα».
πηγή : news247.gr