Του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Διάβαζα πριν από λίγες μέρες μια ανακοίνωση που έβγαλε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία. Η ανακοίνωση περιγράφει κάτι για το οποίο διαβάζουμε, βλέπουμε και ακούμε, συχνά πυκνά το τελευταίο διάστημα σε σχετικά ρεπορτάζ. Επιθέσεις, περιστατικά βίας σε βάρος υγειονομικού προσωπικού στα νοσοκομεία μας. Επιθέσεις σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό.
Τρομακτικές ελλείψεις, η φτωχοποίηση της κοινωνίας που οδηγεί ολοένα και περισσότερο κόσμο στα Δημόσια Νοσοκομεία παρά την όποια ταλαιπωρία, η κατάρρευση της Πρωτοβάθμιας Υγείας. Όλα αυτά συνθέτουν το σύνθετο παζλ της κατάστασης στην Δημόσια Υγεία. Η αναμονή σε επείγοντα περιστατικά, είναι τεράστια. Ουρές, η αγωνία για τον άνθρωπο που συνοδεύεις. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές στην κυριολεξία στις εφημερίες βιώνουν και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σε συνθήκες πολέμου.
Αυτό, όμως, που αξίζει να τονιστεί από την ανακοίνωση είναι το ότι τονίζεται πως από τις διοικήσεις των νοσοκομείων τα περιστατικά αυτά μάλλον θάβονται. Καταγγέλλεται πως ούτε μία ανακοίνωση δεν έχει εκδοθεί από τις Διοικήσεις των Νοσοκομείων που να περιγράφει τα περιστατικά αλλά και να καταδικάζει αυτούς που τα προξένησαν. Και προσθέτουν μάλιστα πως οι Διοικήσεις αρνούνται να υποβάλλουν μηνύσεις. Πετάνε το μπαλάκι σε γιατρούς και νοσηλευτές, που δέχθηκαν επιθέσεις αλλά αυτοί με την σειρά τους φοβούνται την στοχοποίηση των ίδιων και των οικογενειών τους.
Ο κ. Παναγιώτης Παπανικολάου είναι Γ.Γ. της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών. Ξεκαθαρίζει και δικαίως νομίζω, πως το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου αναγνωρίζει και σέβεται το έργο των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού στα Δημόσια Νοσοκομεία. Ευτυχώς μόνο ένα μικρό ποσοστό δεν δείχνει υπομονή και δεν κατανοεί την αυτοθυσία του προσωπικού.
Ξεκαθαρίζει, όμως, ότι το τραγικό είναι το ότι η ίδια η Πολιτεία δεν προστατεύει το προσωπικό. Αυτό το μικρό ποσοστό πάντα θα υπάρχει που βιαιοπραγεί. Αλλά δεν υπάρχει καμία εξασφάλιση των συνθηκών εκείνων που θα άλλαζαν την πραγματικότητα. Η τεράστια έλλειψη προσωπικού, οι χρονοβόρες αναμονές, δημιουργούν εκνευρισμό. Η ύπαρξη προσωπικού ασφαλείας, καθίσταται απαραίτητη, έτσι ώστε να αποτρέπονται τέτοιες καταστάσεις.
Ο κ. Παπανικολάου εργάζεται στο Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας. Πριν από λίγες εβδομάδες όπως μου έλεγε στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών. Μια ομάδα χτύπησε έναν γιατρό, γιατί θεώρησε ότι στραβοκοίταξε ή έκανε μια παρατήρηση σε έναν ασθενή. Το αποτέλεσμα ήταν να εισβάλλει αυτή η ομάδα μετά από 20 λεπτά και να χτυπήσουν όλοι μαζί τον γιατρό. Και η ανακοίνωση που βγήκε από την Διοίκηση ήταν στην λογική «δεν έγινε και κάτι», όπως τονίζει ο κ. Παπανικολάου. Για να προσθέσει, ότι ουσιαστικά αυτή η ανακοίνωση αθωώνει τους δράστες του συγκεκριμένου περιστατικού και δίνει σήμα σε μελλοντικούς δράστες «ελάτε χτυπήστε ελεύθερα».
Συνθήκες Κολομβίας: Κολαστήριο για φύλακες και κρατουμένους οι ελληνικές φυλακές
Οι συνθήκες εφημερίας στο Κρατικό της Νίκαιας; : Ένα από τα νοσοκομεία μας (αν όχι αυτό κυρίως) που αντιμετωπίζουν τεράστιο αριθμός επειγόντων περιστατικών. Τονίζει κάτι ο κ. Παπανικολάου για την επιστημονική και κοινωνική προσφορά των Δημόσιων Νοσοκομείων, χαμογελώντας μάλιστα στην κουβέντα μας. Σε κάτι επείγον, ένα τροχαίο, ένα έμφραγμα «δεν θα μας σώσει το αόρατο χέρι της αγοράς» , δηλαδή δεν θα πάμε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Ένα Δημόσιο Νοσοκομείο θα μας σώσει. Ο χρόνος αναμονής στα επείγοντα προσωπικού. Αν για παράδειγμα οι γιατροί από το Παθολογικό Τμήμα ή από το Χειρουργικό (γιατί από αυτά περνάνε τα περισσότερα επείγοντα περιστατικά), είχαν στη διάθεσή τους περισσότερους τραυματιοφορείς και νοσηλευτές, τα περιστατικά θα μπορούσαν αν διακινηθούν πιο γρήγορα και να μην υπάρχει τόσο μεγάλη αναμονή.
Η έλλειψη προσωπικού είναι εμφανέστερη σε νοσοκομεία εκτός μεγάλων πόλεων παρατηρεί ο κ. Παπανικολάου. Αναγκάζονται συνάδελφοί του 60 και 65 ετών να κάνει διαρκώς εφημερίες, κάτι που ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια. Το άλλο μεγάλο και μόνιμο πρόβλημα είναι οι κλίνες στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Υπό κανονικές συνθήκες, πρέπει να καλύπτουν το 10% του συνολικού αριθμού των νοσοκομειακών κλινών. Για να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες θα έπρεπε να έχουμε συνολικά 3.500 κρεβάτια σε ΜΕΘ και αυτή την στιγμή έχουμε μόνο 550 κρεβάτια. Τα προβλήματα δεν σταματάνε εδώ. ¨άλλη κατηγορία ασθενών που αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα. Όσοι καρκινοπαθείς έχουν χειρουργηθεί και περιμένουν να ξεκινήσουν χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Ειδικά για τις ακτινοβολίες η αναμονή μπορεί να φτάνει και του 2,5 μήνες σε κάποιες περιπτώσεις. Με ότι κι αν σημαίνει αυτό για την υγεία του ασθενούς.
Και μη νομίζουμε ότι όλα αυτά αφορούν μόνο τους άλλους. Κανείς δεν ξέρει τι και πότε χτυπάει την πόρτα μας.