GOOGLE NEWS, ΖΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ

ΠΡΟΤΑΣΗ : «ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟΙ» της Αγγελικής Σπανού

Του Δημήτρη Γιαγτζόγλου

Έχεις προσέξει ποτέ τα χέρια της ταμία στο σούπερ μάρκετ που ψωνίζεις; Λες να είναι ερωτευμένη η κυρία στα διόδια; Πως αντέχει όλη αυτή την μπόχα και την δυσωδία μια οδοκαθαρίστρια;  Αλήθεια τι να σκέφτεται άραγε μια τηλεφωνήτρια όταν τελειώνει την βάρδια; Δεν βαριέται μια ταξιθέτρια κάθε βράδυ να βλέπει την ίδια παράσταση; Τι να νιώθει ένας δικαστικός κλητήρας όταν πάει να ανακοινώσει μια έξωση;

Συνηθίζεται η πλήξη ή γίνεται πιο ανυπόφορη και από την άλλη αντέχεται η απόσταση από τους άλλους και ο καταναγκασμός της επανάληψης; Δεν τους αναγνωρίζουμε, δεν τους προσέχουμε, δεν μας ενδιαφέρει να τους ακούσουμε. Και ίσως κάτι χάνουμε. Γιατί εκείνοι μας ξέρουν καλά.  Κάποιες φορές καλύτερα από όσο εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό.

«Απαρατήρητοι» είναι ο τίτλος του βιβλίου της Αγγελικής Σπανού.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Ένα βιβλίο που με έκανε να αισθανθώ λίγο άσχημα. Με ξεβόλεψε. Η Αγγελική είναι συνάδελφος. Πάντα ζηλεύω τους συναδέλφους που μας παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό. Την ρώτησα γιατί έγραψε το βιβλίο. Η απάντηση ξεκάθαρη. «Κάποια στιγμή άρχισα να πνίγομαι από την τοξικότητα που καθορίζει το επαγγελματικό μας περιβάλλον. Αυτό της δημοσιογραφίας». Ασχολείται πολλά χρόνια με το πολιτικό ρεπορτάζ. Παρακολουθεί και αναλύει την πολιτική επικαιρότητα και το παιχνίδι εκεί δεν είναι τόσο απλό. Είναι άγριο. Φανατισμός, μισαλλοδοξία, απουσία κάθε ουσίας. «Είκοσι χρόνια έχω κάνει άπειρες πολιτικές συνεντεύξεις και δεν θυμάμαι μία , να μου έχει αφήσει κάτι ουσιαστικό». Πόσο να αντέξεις την ματαιότητα αυτού του πράγματος.

Και κάπως έτσι, άρχισε να σκέφτεται πρόσωπα που κινούνται την αφάνεια, πρόσωπα που ήταν στο οπτικό της πεδίο. Άνθρωποι που πάντα την ενδιέφεραν και τους παρατηρούσε. Κι έτσι όλα αυτά που σκεφτόταν για αυτούς αποφάσισε να τα συζητήσει μαζί τους και να γίνουν βιβλίο.

Το στοιχείο της μυθοπλασίας υπάρχει. Μαζί με όλα αυτά που της είπαν ή δεν της είπαν, τα λόγια αλλά και οι σιωπές τους. Από αυτά που φαντάστηκε η ίδια ή την άφησαν να φανταστεί.

Τα κοινά που έχουν όλα αυτά τα επαγγέλματα είναι η επανάληψη, η μονοτονία, η έλλειψη επικοινωνίας, επαφής με τους άλλους ανθρώπους. Επαγγέλματα μοναχικά που δημιουργούν για αυτούς ένα τεράστιο κενό. Άνθρωποι που περνούσαν δύσκολα και πριν την κρίση, σε ένα καθεστώς υποαμοιβόμενης εργασίας και σίγουρα δεν αποτελούν ένα συμπαγές εκλογικό ακροατήριο για τα κόμματα έτσι ώστε να ασχοληθεί μαζί τους κάποιος. Δεν είναι άνεργοι ή συνταξιούχοι. Είναι όλοι εκείνοι που δεν έχουν «αριστεύσει».

Παράδειγμα η κυρία στο ταμείο του σούπερ μάρκετ «… προσπαθώ να μην αργώ. Όλες το παλεύουμε. Η πίεση από τους αποπάνω είναι μεγάλη :  να εξυπηρετούμε τους πελάτες χωρίς πολλά λόγια και χωρίς καθυστέρηση. Έχω μάθει να κρατάω έναν σταθερό ρυθμό όλες τις ώρες και δεν τον χάνω, παρά την κούραση, αλλά οι πελάτες σπάνια είναι υπομονετικοί , δείχνουν με κάθε τρόπο ότι θέλουν να φύγουν από εκεί …ότι τους είναι δυσάρεστο να στέκονται μπροστά σου, σαν να χάνουν τον χρόνο τους ή να κάνουν αγγαρεία»…