Παινευόμαστε συχνά πυκνά ως Έλληνες για τον πλούτο της γλώσσας μας, ο οποίος είναι αναμφισβήτητα μεγάλος αλλά σπανίως μπαίνουμε στον κόσμο να την εξερευνήσουμε όσο της πρέπει. Υπάρχουν εκατοντάδες λέξεις που αργοπεθαίνουν στην ελληνική γλώσσας κι ίσως αυτό το άρθρο να είναι μια καλή ευκαιρία να τις θυμηθούμε και γιατί όχι να τις αναστήσουμε, λίγο πριν τον προαναγγελθέντα θάνατό τους.
Καρλαύτης:
Είναι μια λέξη που αγαπούσε ο Καζαντζάκης, όσοι τον έχετε διαβάσει ίσως να την θυμηθείτε. Καρλαύτης είναι αυτός που έχει μεγάλα και πεταχτά αυτιά
Ο καρκίνος (με απλά λόγια) και τα τρία κρυφά όπλα στα χέρια της επιστήμης
Ζαρταλούδι:
Ή ζέρδελο ή ζέρζελο είναι το βερίκοκο. (που είναι και επίκαιρο)
Πεύκι:
Τώρα την άνοιξη όλα τα νοικοκυριά μαζεύουν τα πεύκια τους, δηλαδή τα χαλιά τους. Αν και ο όρος σημαίνει χαλί, χρησιμοποιείται περισσότερο για να περιγράψει τα μικρά χαλάκια.
Βιρανές:
Ή βιράνι είναι το ερείπιο ή το ερειπωμένο σπίτι.
Πωλείται η βίλα του Ωνάση στο Λαγονήσι! Αστρονομικό το ποσό!
Καλιοντζής:
Το επίθετο Καλιοντζάκης είναι πολύ κοινό, σίγουρα θα έχετε γνωρίσει κάποιον με αυτό το όνομα. Τι σημαίνει όμως; Ήταν ο ναύτης και χρησιμοποιούνταν τον καιρό της επανάστασης για τους ναύτες του τουρκικού ναυτικού.
Καλικούτσα:
Αυτή τη λέξη την χρησιμοποιούν ακόμα κάποιες περιοχές της Πελοποννήσου. Σημαίνει πως παίρνω κάποιον καβάλα στους ώμους.
Σαστικός:
Μην μπερδευτείτε με τον σαστισμένο, καμία σχέση. Η λέξη χρησιμοποιείται (σπανίως πια) για τον αρραβωνιαστικό, το ταίρι ή την αρραβωνιαστικιά. Αλλά μιας και οι ίδιοι οι αρραβώνες τείνουν προς εξάλειψη, η λέξη έχει λίγες ελπίδες να παραμείνει ζωντανή.
Αθάσι:
Είναι το αμύγδαλο.
* Με πληροφορίες από το βιβλίο του Νίκου Σαραντάκου «Λέξεις που χάνονται», εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου